ของเก่า
1542 คำ
เอวา....
"ใครมาคะพี่เซย์ อ้าวนึกว่าใครที่แท้ก็ยัยเด็กทุนนี่เอง"
ฉันไม่สนใจว่ายัยเฟย่าจะว่าจะดูถูกอะไรฉันตอนนี้ฉันอยากไปจากที่นี่ไปจากตรงนี้ ถ้าไม่ติดว่าพี่แป้งให้ฉันมาส่งเค้กฉันก็ไม่อยากจะมาเพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องเจอเซเดย์แต่จะให้ปืนมาคนเดียวก็ไม่ได้ไม่มีคนช่วยถือเค้กเพราะปืนมันขับมอเตอร์ไซค์มาฉันก็เลยต้องนั่งซ้อนท้ายมากับปืนระหว่างทางฉันก็บอกปืนว่าฉันจะไม่ขึ้นไปนะฉันจะรอข้างล่างฉันไม่อยากเจอหน้าเจ้าของเค้กก้อนนี้แต่ปืนก็พูดกับฉันว่าถ้าฉันไม่ขึ้นไปก็เท่ากับว่าฉันไม่กล้าสู้หน้าเซเดย์เพราะฉันยังตัดใจจากมันไม่ได้แม้ว่าฉันจะแย้งว่าตัดใจได้แล้วแค่ไม่อยากเจอหน้าแต่ปืนมันก็คะยั้นคะยอให้ฉันขึ้นมาปืนบอกว่าการหลบหน้ามันไม่ได้ช่วยอะไรฉันต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับเซเดย์เพื่อให้มันรู้ว่าฉันไม่แคร์มันแล้วจริงๆนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ฉันต้องขึ้นมาพร้อมกับปืนและเค้กในมือ ส่วนเค้กก้อนนี้ถ้าให้เดาเซเดย์มันคงสั่งให้ยัยเฟย่าเพราะตัวมันไม่ชอบทานอะไรหวานๆแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วฉันเคยป้อนให้มันกินแต่มันยังคายทิ้งต่อหน้ามันบอกเลี่ยนไม่อร่อย แค่ฉันคิดว่าต้องมาเจอเซเดย์คนเดียวฉันก็ไม่อยากจะขึ้นมาแล้วแต่นี่ฉันยังต้องมาเจอยัยเฟย่าอีกแต่ที่เจ็บปวดมากไปกว่านั้นก็คือยัยนั่นเดินออกมาจากห้องเซเดย์ในสภาพที่กระดุมเสื้อนักศึกษาหลุดรุ่ย ก็คงไม่ต้องเดาว่าสองคนนี้กำลังจะทำอะไรกันและมีความสัมพันธ์กันแบบไหนก็คงเป็นอย่างที่ปืนบอกว่านั่นแล่ะว่าเฟย่าชอบเซเดย์ส่วนเซเดย์เองก็ถูกใจยัยนั่น แต่ก็ช่างมันเถอะพวกเขาสองคนจะเป็นอะไรกันมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน
"ใครเด็กทุน" เซเดย์มันถามเฟย่าอย่างสงสัยเพราะมันไม่รู้เรื่องนี้ไงและฉันก็ไม่คิดที่จะบอกมันด้วยเพราะเราเลิกกันไปแล้ว
"ก็ยัยเอวานี่ไงคะเด็กทุนเรียนฟรี หึจนแล้วไม่เจียมอยากเรียนมหาลัยแพงๆ ดีๆ แต่ไม่มีปัญหาต้องขอทุนเรียนฟรีน่าสมเพชสิ้นดี" ฉันทำได้แค่ถอนหายใจแล้วก็เงียบเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับยัยนี่และอีกอย่างก็มีคนช่วยเถียงแทนฉันอยู่แล้ว
"เฟย่า!!!มันจะมากไปแล้วนะเธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอื่นแบบนี้ เพราะตัวเธอเองถ้าไม่ได้น้าของเธอช่วยเธอคิดว่าเธอจะได้เรียนไหมคุณสมบัติแม่งก็ไม่ผ่านสักอย่าง"
"พี่ปืน ทำไมต้องเข้าข้างยัยขอทานนี่ด้วยตั้งแต่ที่มหาลัยแล้วนะ เฟย่าเป็นญาติพี่นะ!!" ยัยเฟย่ากระทืบเท้าดิ้นเร่าๆอย่างไม่พอใจที่โดนปืนว่าส่วนผู้ชายข้างๆก็ยืนเป็นบื้อเป็นใบ้มองมาที่ฉันไม่วางตาแต่ฉันก็ทำเป็นไม่เห็นมองไปทางอื่น
"ทำไมฉันต้องเข้าข้างเธอ แล้วการที่เธอมาแอบอ้างว่าเป็นญาติเป็นน้องสาวของฉันกับใครต่อใครเธอได้ถามฉันความสมัครใจของฉันหรือยังว่ายอมรับหรือเปล่าเพราะฉันไม่เคยนับญาติกับเธอต่อให้น้าเธอแต่เข้ามาในครอบครัวของฉันก็เถอะและอีกอย่างที่เธอได้เรียนมหาลัยก็เพราะใช้เส้นสายของน้าสาวเธอไม่ใช่เหรอเธอถึงได้เข้ามาเรียนได้ จะว่าไปแล้วเอวายังมีดีมีความสามารถมากกว่าเธอด้วยซ้ำ"
"กรี๊ดดด พี่ปืน พี่ปืนกล้าว่าเฟย่าต่อหน้านังเด็กทุนนี่เหรอ กรี๊ดดดด เฟย่าไม่ยอมนะ กรี๊ดดด กรี๊ดดด!!!" ยัยเฟย่าตอนนี้เหมือนจะถูกผีเข้าแล้วค่ะกกรี๊ดใหญ่เลยฉันมองยัยเฟย่าอย่างสมเพชก่อนจะยื่นกล่องเค้กให้ปืน
"ฉันว่าฉันขอตัวลงไปรอข้างล่างดีกว่าส่วนนายก็เอาเค้กนี่ให้เพื่อนนายก็แล้วกันฉันไปล่ะ"
"เห้ยไปด้วยกันดิ"
"ไม่อ่ะมันร้อน"
"ห๊ะ ร้อน??"
"อืมอยู่ตรงนี้นานๆรู้สึกร้อนๆชอบกลเหมือนอยู่ในขุมนรกยังไงก็ไม่รู้เพราะได้ยินเสียงเปรตร้องขอส่วนบุญมันทั้งร้อนแสบแก้วหู" ฉันยัดกล่องเค้กใส่มือของปืนแล้วเดินหันหลังออกมาโดยมีเสียงยังเฟย่ากรี๊ดด่าตามหลังแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ
"กรี๊ดดด นังเอวาแกว่าใครเป็นเปรต กรี๊ดดด แกว่าฉันใช่มั้ยห๊ะ!!!"
" เออ!!!" ฉันหันหลังกลับไปตอบก่อนจะวิ่งลงบันได
ฉันวิ่งลงบันไดมาจนถึงชั้นล่างสุดคือไม่รู้ว่าตัวเองเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาวิ่ง ฉันเดินอย่างหมดสภาพหลังจากวิ่งมานั่งตรงล็อบบี้คอนโดเพื่อรอปืนลงมาแต่...
"เอวาฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ฉันรีบหันไปมองคนพูดที่ยืนค้ำหัวฉันอยู่ตอนนี้ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันเองที่ไม่รู้เมือ่ไหร่จะหมดเวรหมดกรรมไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก
"ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับนาย" ฉันหันไปตอบก่อนจะมองหาปืนที่ฉันคิดว่าคงจะเดินตามเซเดย์ลงมาแต่ก็ไม่เจอ
"ไม่ต้องมองหามันหรอกไอ้ปืนน่ะฉันบอกให้มันกลับไปแล้วเพราะฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับเธอ"
"แต่ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายไงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง" พูดตะคอกเสียงใส่เซเดย์แต่ก็ไม่ได้ดังมากเพราะกลัวคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะได้ยิน ฉันรีบลุกขึ้นแล้วจะเดินออกแต่ถูกเซเดย์จับและรั้งแขนเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปไหน
"ปล่อยนะ"
"ไม่ปล่อย"
"ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆนะ"
"ก็ร้องดูสิแล้วจะรู้ว่าจะเจอกับอะไร"
"อย่าท้าฉันนะ"
"ไม่ได้ท้าถ้าไม่เชื่อก็ร้องดู" ฉันไมไ่ด้กลัวคำขู่ของคนตรงหน้า ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะอ้าปากเพื่อตะโกนให้คนช่วยแต่ไม่ทันจะได้ร้องปากของฉันก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากฝีปากของผู้ชายนิสัยไม่ดี
"ชะ..อื้ออออ"
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ ฉันถูกเซเดย์จูบอย่างเอาเป็นเอาตายโดยที่มันไม่แคร์สายตาของใครต่อใครที่มองมาซึ่งก็มีบางคนใส่ชุดนักศึกษาของมหาลัยที่ฉันกับมันเรียนอยู่ด้วย ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดผลักเซเดย์ออกแต่มันก็แค่เซถอยหลังไปแค่เล็กน้อยเท่านั้น มันจ้องมองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มตรงมุมปาก
"นายมันทุเรศที่สุดกล้าดียังไงมาจูบฉันต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ห๊ะ" ฉันด่ามันด้วยความโกรธ
"อ่อแปลว่าถ้าอยู่กันสองต่อสองฉันทำได้ใช่ป่ะ"
"ไม่!!!"
"หึทำเป็นไม่เคยไปได้" ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมันตอนนี้ฉันยอมรับว่าฉันอายที่ถูกมันจูบต่อหน้าคนอื่นในที่สาธารณะฉันจะต้องไปจากที่นี่ตอนนี้ ฉันอาศัยจังหวะที่มันเผลอผลักมันออกให้ห่างจากตัวแล้ววิ่งจนกระทั่งมาถึงหน้าคอนโดฉันควานหามือถือเพื่อกดโทรหาปืนว่าตอนนี้เขาอยู่ไหนเขาจะมาทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับสักทีเห็นทีฉันต้องโบกแท็กซี่กลับเอง และในขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถแท็กซี่จู่ๆก็มีรถสปอร์ตสีขาวคุ้นตามาจอดตรงที่ฉันยืนอยู่พอดิบพอดีก่อนเจ้าของรถจะเปิดกระจกลงมามันไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคนที่เพิ่งจูบฉันมาเมื่อครู่นี่เอง
"ขึ้นรถ" มันบอกแต่ฉันก็ไม่สนใจ
"จะขึ้นหรือจะให้ลงไปอุ้ม" มันขู่แต่ฉันไม่กลัวเพราะนี่มันริมถนนมันไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก
"นายจะไปไหนก็ไปอย่ามายุ่งกับฉัน"
"นับหนึ่งถึงห้าถ้าไม่ขึ้นมาอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"
"นายอย่ามายุ่งกับฉันถ้าอยากจะยุ่งก็ไปยุ่งกับผู้หญิงของนายโน่น"
"ถ้าเธอหมายถึงเฟย่าฉันไล่กลับไปแล้ว"
"นั่นมันก็เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน"
"เกี่ยวดิทำไมจะไม่เกี่ยวฉันอุตส่าห์ทิ้งของใหม่เพื่อมาหาของเก่าอย่างเธอเลยนะ"
ปากหรือนั่น พระเอกหรือนี่55555
- ผู้เขียน
