“ทำไมยังไม่ไปอีก”
เจ้าหล่อนหลับตาลง ก่อนจะเปิดออกเพราะทนไม่ไหว เธอลุกขึ้นยืน วิ่งลงข้างล่างแล้วไปเปิดประตูให้เขา เธอคิดว่าจะด่าเขาให้หายเจ็บใจ แต่เมื่อประตูเปิดออก ก็ได้เห็นชายหนุ่มนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า สีหน้าที่มองมาดูไม่ค่อยดีนัก แม้ว่าเขาจะพยายามยิ้มให้เธอก็ตาม
“ผมมาช้าไปอีกแล้วใช่ไหม”
หญิงสาวสูดลมหายใจ
“คุณไปซะเถอะ”
เขาพยายามลุกขึ้นยืน เสื้อผ้าสีดำที่เปียกปอน ทำให้เธอไม่รู้ว่าเขาถูกยิงจนเลือดไหลไม่หยุด เขาเดินเข้ามาใกล้เธอ เธอขยับเท้าหนีหนึ่งเก้า
“ผมมีบางอย่างจะบอกคุณ”
“ฉันไม่อยากฟังแล้ว ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะเลิกรักคุณ นับจากวันนี้เป็นต้นไป ฉันจะรักคนอื่น คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น มันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว”
ไพรัลย์ก้มหน้านิดๆ เขาไม่แม้จะกุมหัวไหล่ให้เธอเห็นเป็นพิรุธ ปากซีดปากสั่นจากความเจ็บปวดและเหน็บหนาวยังไม่เท่าหัวหัวใจที่สั่นเทา ฝนหยุดตกไปแล้วในวินาทีนี้ เสียงของเขาคงดังขึ
