“ฟ้า...ร้องไห้อีกแล้วสินะ” เขารู้ดี ก็เหมือนกับที่คนอื่นๆ รู้ อีกไม่นานฝนก็จะตกแล้ว เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา
“ได้เวลาแล้ว”
เขาผละจากเก้าอี้ เดินไปหยิบเสื้อสูทที่แขวนไว้มาสวมใส่ ก่อนจะหยิบปืนในชิ้นชักตู้เอกสาร ยัดใส่ลงไปในที่เก็บบนเสื้อเชิ้ตสีขาวชั้นในพอดีตัว จากนั้นเขาใช้โทรศัพท์เครื่องบางกะทัดรัด กดหมายเลขที่คุ้นเคย เขากรอกคำสั่งสั้นๆ ลงไป สามวินาทีต่อมา ประตูห้องทำงานบนตึกสิบชั้นก็ปิดสนิท
รถกระบะคันใหญ่จอดรอเขาอยู่ตรงที่นัดหมาย ชายหนุ่มเปิดประตูขึ้นไปนั่งตรงเบาะหลัง ตำแหน่งที่เขาเคยนั่งมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ในฐานะหัวหน้าทีม
“รีบไปกันเถอะ”
อาชานั่งเป็นพลขับ หมอนี่อายุเกือบห้าสิบแล้ว เคยติดคุกในข้อหาปล้นธนาคาร เป็นคนใช้อาวุธได้หลายชนิด หากจะเรียกว่าชำนาญก็ยังไม่ได้ เพราะต้องเรียกว่าช่ำชองจะถูกที่สุด
“ฝนกำลังจะตก การเดินทางคงจะลำบากมาก” พิเภกที่นั่งอยู่ข้างๆ คนขับพูดขึ้น หมอนี่เป็น
