“อะไรของคุณ”
“จะปีนไปบนหลังคาไม่ใช่เหรอ”
เธอยกไหล่
“ผมเบื่อจะเห็นกางเกงในคุณแล้ว” เธอตาโตตกใจ จับหมับกระโปรงไว้ ราวกับว่ากลัวเขาจะมาถลกกระโปรงเธอเสียอย่างนั้น คราวนี้ เธอพูดอะไรไม่ออก รีบเดินหนีเขาไปเลย ชายหนุ่มได้แต่มองตามหลังหญิงสาวไป แล้วใบหน้าคร้ามสุดเย็นชาก็ค่อยๆ คลี่ยิ้ม
สิ่งที่เขาพูดหลังจากนั้นก็คือ... ‘ทีหลัง ห้ามถ่ายรูปผมอีกนะ’
“ฉันควรจะลบมันให้หมดดีไหม”
ฟ้าอำไพในชุดกระโปรงทอดร่างนอนลงบนหลังคาของบ้านริมทะเล ข้างๆ มีกล้องส่องทางไกลวางอยู่ด้วย วันนี้ เธอปีนขึ้นมาโดยไม่ต้องระวังว่าจะมีคนลามกแอบมองกางเกงในไหม และคนที่เคยขึ้นมานั่งเล่นด้วยกันก็หายไปด้วย พระอาทิตย์ตกน้ำทะเลที่เส้นขอบฟ้าจึงไร้ความหมายในวันนี้
“ถึงขนาดนี้แล้ว เราก็ยังเพ้ออยู่ได้”
เธอเลื่อนนิ้วขึ้นไปแตะตรงปุ่มยืนยันการลบ หยุดอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน ขณะสายลมก็พัดมาระเรื่อย กรีดบาดหัวใจจนรู้สึกเจ็บแสบไปหมด เธอจะทำอย่างไร
