เมื่อเห็นแววตาของบุตรีก็รู้เรื่องที่นางจะบอกกล่าว มิอาจให้ผู้อื่นล่วงรู้ได้ เมื่อเกาจิงถิงเข้ามาในห้องโถงแล้ว จ้าวกงหยวนจึงสั่งให้บ่าวทั้งหมดถอยห่างออกไปจากห้องโถง
“ไม่มีผู้ใดแล้ว เจ้าพูดมาเถิด”
ซุนเหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ นางบีบมือแน่นเพื่อให้กำลังใจตนเอง หากจะถูกจับไปเผา ดีไม่ดี อาจจะได้ย้อนกลับไปโลกใบเดิมที่นางมาก็ได้ เมื่อคิดเข้าข้างตนเองแล้ว ซุนเหยานางก็เรียกข้าวสารออกมาหนึ่งกระสอบเพื่อให้พวกเขาได้เห็นกัน
“เพ้ย/กรี๊ดด” ทั้งสามร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นกระสอบข้าวสารปรากฏขึ้นตรงหน้า ที่เห็นมันออกมาจากความว่างเปล่า
บ่าวที่อยู่ด้านนอกจะวิ่งเข้ามาด้านใน เพื่อดูว่านายท่านได้รับอันตรายอันใดหรือไม่ ก็ถูกจ้าวกงหยวนที่มีสติที่สุด ร้องห้ามไว้เสียก่อน
“เจ้าทำได้อย่างไรเหยาเออร์” จ้าวกงหยวนร้องถามบุตรี
“นี่ นี่ มาได้อย่างไร” น้ำเสียงขาดๆ หายๆ ของจิงถิงสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว
หลิงเฮ่ออ้าปากค
