น้อยครั้งนักที่ซูเซวียนจะได้เห็นท่าทางของซุนเหยาที่ออดอ้อนเขาอยู่เช่นนี้ เขาก้มหน้าลงประกบปากของนางทันที จุมพิตของเขาครั้งนี้อ่อนโยน ราวกับว่าความคิดถึงทั้งหมดของเขาส่งผ่านมาให้นางได้ล่วงรู้
“เหยาเหยา ข้าจะรีบกลับมาก่อนเจ้าจะคลอด” ซูเซวียนลูบท้องที่ยังแบนราบของนางอย่างอาลัยอาวรณ์ เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับไปที่ค่ายนอกเมืองแล้ว
“ท่านต้องปลอดภัยกลับมา ข้ากับลูกจะรอท่านอยู่ที่จวน เรื่องของข้าท่านอย่าได้กังวลเด็ดขาด รับปากข้ามาเจ้าค่ะ” ซุนเหยาลุกขึ้นนั่ง แล้วสบตากับซูเซวียนอย่างจริงจัง
“ได้ ข้าจะต้องปลอดภัยกลับมาอยู่กับเจ้าและลูกอย่างแน่นอน” ซูเซวียนจูบที่หน้าผากของซุนเหยาเนิ่นนานกว่าจะถอนออก
เขารอให้ซุนเหยานางหลับเสียก่อนจึงได้ยอมออกจากจวนไปที่ค่ายทหาร
นับว่าเป็นครั้งแรกของซูเซวียนที่หวาดกลัวความตายขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขาคิดมาเสมอว่าหากตัวตายในสนามรบเช่นบิดาก็ถือว่าเกิดมาไม่เสียชาติเกิด
แต่เ
