นายน์เข้ามาที่เลานจ์ เห็นไอ้เพื่อนยากยกแก้วตั้งแต่หัวค่ำ ก็อดเข้าไปแซวไม่ได้
“ว่าไง ไม่เฝ้าเมียหรือไง”
“เฝ้ากับผีโดนไล่ออกมาเนี่ย” ได้ยินเสียงมันแล้วหงุดหงิด ยิ่งง้อเมียไม่สำเร็จอยู่
“ง้ออีท่าไหนวะ โดนไล่ออกมา” นายน์ที่นั่งลงซักเพื่อนรักที่ได้เมียไปครองแบบรวดเร็วทันใจด้วยแผนอันแยบยลของตัวเอง
“ไม่ได้สักท่า” พูดแล้วก็หงุดหงิด อยากลากขึ้นเตียงง้อแบบเพื่อนบ้างเหมือนกันแต่ว่า เขาไม่มีโอกาสเลยสักนิดนี่สิ
“ว้า ไร้น้ำยา ปากดีนักสิมึงนะ ขอให้เมียใจอ่อนไว ๆ แล้วกัน”
“กูว่าจะห่างสักพัก รอให้อะไรเข้าที่ก่อน กูจะไปจัดบ้านรอต้อนรับเมียกับลูกด้วย”
“สักพักของมึงกี่วัน สามวันนารีก็เป็นอื่นแล้ว ระวังไว้เถอะ” นายน์เตือนเพื่อนด้วยความหวังดี
“ไม่เกินสามหรอก กูอยากรู้ว่าเขาคิดถึงกูบ้างหรือเปล่า” เมื่อตามติดทุกฝีก้าวไม่ใจอ่อน เว้นระยะห่างหาทางไปง้อเมียวิธีอื่นดีกว่า ตอนนี้ยังมืดแปดด้านกลับไปปรึกษ
