“ไม่เด็ดขาด ผมมีเงินลูกไม่ต้องร้อนก็อยู่เมืองไทยได้”
“คุณติดแอร์ทุกที่ไม่ได้หรอกค่ะ คุณภีร์” เมื่อจำใจต้องพึ่งพาเขาเพราะลูกสาว เธอจึงไปแต่งตัวเพื่อออกไปชอปปิง
เมื่อถึงห้างสรรพสินค้า เขาก็อาสาเข็นรถให้ลูกสาวส่วนเธอเขาก็ให้เธอหยิบได้ตามสบาย จนได้ของครบแล้วก็เป็นคนจ่ายเงินให้เอง
“ฉันจ่ายเองได้ คุณไม่ต้องยุ่ง”
“ผมอยากดูแลคุณกับลูก แล้วก็จ่ายแล้วด้วย” เขาไม่สนใจและขัดใจเธอไปหมด เมื่อเห็นเธอหยิบเครื่องชาบูมาแล้วเขาก็อดดีใจไม่ได้ วันนี้จะได้กินชาบูกับเธอและลูก
แต่เมื่อกลับถึงบ้านเธอกลับไล่เขากลับ
“คุณ...ผมอยู่ทานข้าวเย็นด้วยไม่ได้เหรอ”
“คุณก็ไปกินข้าวบ้านคุณสิ”
“กินคนเดียวมันเหงานะ ผมเหงามาตั้งห้าปีแล้วนะ ให้ผมกินด้วยไม่ได้เหรอ” เสียงออดอ้อนของเขาทำให้เธอเกือบใจอ่อน แต่ว่าลูกสาวตัวน้อยนั้นขัดใจเธอไปเสียหมด
“มามี้ขา น่าสงสารอุนลุงนะคะ กินข้าวคนเดียวตั้งหลายปี ให้กินด้วยกันนะคะ” เด็
