เวลาสองทุ่ม เป็นเวลาเข้างานของเธอโดยปกติ แต่ทว่าวันนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาจิตใจของเธอรู้สึกประหวั่นพรั่นพึง คิดถึงร่างที่ถาโถมทับเธอมาเมื่อคืนอย่างเร่าร้อนแล้วก็อดกัดปากไม่ได้ เมื่อฉากวาบหวามใจของเธอและเขาในคืนที่ผ่านมาฉายราวกับภาพยนต์ในหัวสมอง
ยอมรับว่าตัวเองก็เฝ้ารอเพื่อจะเห็นหน้าเขา แต่ทว่าก็ไม่อยากจะมีความสัมพันธ์กันอีก จนเมื่อเวลาผ่านไปสองชั่วโมง เธอได้ประมาณ 10 ดื่มตามที่เจ้าของร้านกำหนดต่อวัน หลังจากได้แล้ว จะไม่รันดื่มต่อก็ได้ เธอลอบสังเกตท่าทางของพนักงานในร้าน ที่หลอกล่อแขกอย่างไรจึงจะได้ดื่ม จนเธอเริ่มทำและก็ได้เช่นเดียวกัน
ขณะที่เธอกำลังพักขาอยู่นั้น ก็มีเด็กเรียกให้เธอเข้าไปหาเจ้าของเลานจ์ เธอเดินไปหาด้วยหัวใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ กลัวจะเป็นเขาเข้ามาอีกแล้วจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อคืน
“มีคนจะเหมาดื่ม เธอตกลงไหม” นายน์ไม่ชอบบังคับเด็กตัวเอง หากจะตกลงต้องเป็นสองฝ่ายยินยอมด้วยกั
