บทที่ 4 ไม่ใช่ใครก็ได้ 1/2
797 คำ
“หยุดทำไมคะ...กำลังสนุก” หญิงสาวไม่เชื่อว่าเขาอยากหยุด แต่อาจจะเป็นเพราะความสุภาพบุรุษที่เขาอยากมี แต่เธอรู้สึกว่ามันไม่จำเป็นเลยสมัยนี้
“ผมว่ามันไม่ค่อยดี” เขาครางฮึ่มในลำคอพยายามสะกดกั้นความรู้สึกต่าง ๆ ไว้ภายใน เขาไม่สามารถมีอะไรกับพราวรุ้งแล้วทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
ต่อให้เขาเลว แต่เขาก็เลวเฉพาะกับเธอเท่านั้น และความสัมพันธ์ทางกายที่ไม่ได้แลกเปลี่ยนด้วยเงิน เขาขอใช้กับเหมือนดาวเพียงคนเดียว
“สักครั้งเถอะค่ะ แล้วคุณจะรู้สึกว่าหยุดมันไม่ได้อีกต่อไป” หญิงสาวดื้อแพ่งจับอาวุธของเขารูดขึ้นลงเร็ว ๆ เธอมองมันอย่างต้องการลิ้มรส แต่ทว่าภีรภาคย์กำลังทรมานอย่างที่สุด
เขาต้องทนกับแรงต่อต้านภายในที่เสียวปลาบไปทั้งลำ ใบหน้าที่แสนยั่วเย้าตรงที่มองได้ระดับสายตา ไม่ได้ทำให้เขาเปลี่ยนใจได้เลย
“พอ...ผมบอกให้พอไง!” เสียงตวาดลั่นจนทำให้พราวรุ้งตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะโกรธขนาดนี้ เพียงแค่เธอต้องการให้เขาเป็นของเธอในคืนนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาก็ต้องการแล้วจะปฏิเสธเธอไปทำไมกัน
“ทำไมคะ” คำนี้วนไปเวียนมาอยู่ในหัว แน่นอนว่าเธอหงุดหงิดงุ่นง่านต้องการปลดปล่อยแล้วเช่นเดียวกัน แต่ทว่าเขาทำมันพัง
“ผมไม่ต้องการตอนนี้” เขาเลี่ยงคำตอบที่จะบอกความจริงว่า นอกจากผู้หญิงที่ชื่อเหมือนดาว เขาก็นอนกับคนอื่นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“คุณโกหก”
“พราว” เขาข่มเสียงไม่ให้ตวาดลั่นออกไปอีกครั้ง เพราะแค่ครั้งเดียวก็รู้สึกว่าเขาไม่สุภาพเกินไปแล้ว แต่เธอยังคงดื้อ
คนที่อยากให้ดื้อดึงรั้งเขาไว้ แต่ทุกครั้งที่เสร็จสมเธอกลับเฉยชา ยอมรับชะตากรรมอย่างเลือกไม่ได้
ใจชอบคิดว่าเธอมีเขาเพราะต้องการเงินทองและชื่อเสียง แต่การกระทำของเธอตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ผิดกับพราวรุ้งที่เธอกำลังพยายามอยู่ตรงนี้
“แต่พราว...!” เธออยากจะบอกเหลือเกินว่าอยากแต่ทว่ามันก็น่าอายเกินไปนัก ผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งต้องมาขอผู้ชายให้กินเธอ มันรู้สึกเสียศักดิ์ศรีนัก
ไหนใครบอกว่าเขากินเก่ง กินดุ แต่ทำไม!
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณค้าง แต่วันนี้ผมมีงานและกำลังต้องใช้ความคิด” เขาติดกระดุมไปก็พูดไปจนติดผิดติดถูกและย้ายตัวเองออกจากห้องของพราวรุ้งให้ได้เร็วที่สุด
ร่างกายที่ออกจากห้องของพราวรุ้งไปอย่างรวดเร็ว สวนทางกับพนักงานที่เอากระเป๋ามาส่งแขกตอนกลางคืน และนั่นก็คือพิมพ์ประภา
วันนี้เป็นวันที่เธอควงกะอยู่แทนเพื่อนอีกคน และกำลังจะออกงานตอนเที่ยงคืน แล้วเจอชอตเด็ดพอดิบพอดี จนเธอต้องทำตัวสงบเสงี่ยมเหมือนไม่รู้อะไร
แต่เจ้านายออกจากห้องในสภาพที่ดูไม่ได้ มองตั้งแต่ดาวอังคารยังรู้ว่าฟัดกันมา และห้องแขกวีไอพีสุด ๆ แบบนี้ก็ได้รับการบอกต่อจากเหมือนดาวมาแล้ว เพราะเธอโดนดุเสียยกใหญ่ที่สู่รู้ไปถามอะไรไม่เข้าท่า จนได้ไปอยู่กะกลางคืนยาวเยียดเสียดนรก
เมื่อจัดการหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้ว เธอก็เตรียมตัวเลิกงาน และไม่ลืมแชตคุยกับเพื่อนอย่างเหมือนดาวที่กำชับเรื่องห้องวีไอพีนั้น คือคนสำคัญของท่านประธานโรงแรมอย่างภีรภาคย์
“แก...นอนหรือยัง”
“ยัง” เธอเห็นแจ้งเตือนข้อความก็หยิบขึ้นมาดู
“ฉันเห็นท่านประธานออกจากห้องวีไอพีที่แกเป็นประเด็น ท่าทางฟัดกันนัวเชียว”พิมพ์ประภาบอก
ข้อความนั้นถูกอ่านจากเหมือนดาว แต่ทว่ากลับไม่มีข้อความตอบกลับ
“เหมือนดาว เหมือนดาว แกยังอยู่ไหม”
“เออ...โอเครกำลังอ่านอยู่”
“ฉันนี่ก้มหน้างุดเลย กลัวโดนแบบแกอีกคน ฉันไม่ไหวให้ทำงานแต่กลางคืน ขอลาออกดีกว่า” พิมพ์ประภาบ่น แล้วเพื่อนตัวดีของเธอก็ยอมไปเสียหมด
“ดีแล้วแก กลับบ้านดี ๆ นะ ฉันง่วงแล้ว” เหมือนดาวพิมพ์ข้อความพร้อมกับม่านน้ำตาไหลลงมาจนเห็นตัวอักษรบนหน้าจอเลือนลางนัก
เขาเอาผู้หญิงคนนั้นมาแทนที่ แต่จะพูดอย่างนั้นก็คงไม่ได้ เธอไม่มีที่ยืนอยู่ข้างเขาตั้งแต่แรก เธอเหมือนของเล่นชิ้นหนึ่งที่เขาหยิบออกมาเล่นตอนที่อยากเล่น แล้วก็โยนทิ้งยามที่เบื่อ
- ผู้เขียน
