บทที่ 1 แค่คนถูกทิ้ง 2/2
718 คำ
ใครไหนเลยจะรู้ว่า เธอต้องเก็บความลับไว้มากมาย ต้องทนอยู่อย่างเดียวดาย เป็นคนคั่นเวลาเพื่อให้เขาพบเจอคนที่ดีและเหมาะ
เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงวัน แล้วคนที่เธอคิดถึงอยู่ก็เดินมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ควงแขนราวกับสนิทสนมเกินคนรู้จักหรือคนร่วมธุรกิจทั่วไป และที่สำคัญเขาดันพามาที่เคาน์เตอร์ของเธอ
“คุณดาราภรณ์ เช็คอินห้องสวีทให้คุณพราวรุ้งด้วยนะ” เขาพูดเสียงแข็งทำเหมือนเธอไม่มีความรู้สึกอะไร ที่เขาควงผู้หญิงคนไหนเข้ามานอนในโรงแรมก็ได้
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าท่านประธานให้พักชั้น 40 ด้วยไหมคะ” เธอไม่แน่ใจจึงถามออกไป แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเขาก็เจอเข้ากับใบหน้าถมึงทึง จนเธอรู้สึกเริ่มหวาดกลัว
“เอ่อ...พราวครับ ไปนั่งรอผมที่โซฟาตรงโน้นสักครู่นะครับ” เขาพาผู้หญิงของตัวเองไปนั่ง แล้วก็คิดมาจัดการกับเธอ
“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฐานะอะไร เป็นพนักงานอย่าคิดมาเผยอคิดแทน” เสียงสบถรอดไรฟัน พร้อมกับถ้อยคำร้าย ๆ เปล่งออกมาทำให้เธอยืนก้มหน้าน้ำตาปริ่ม
“ขออภัยค่ะท่าน” เธอไม่ได้จะคิดแทน แต่ว่าไม่รู้ว่าสวีทของเขามันห้องไหนกัน แค่ถามทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย
เธอรู้สึกมือไม้สั่นทำตัวไม่ถูก ตาเริ่มแดงและบังคับน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“นี่ทำงานมาเป็นปีแล้ว ยังไม่รู้อีกเหรอว่าห้องสวีทชั้นไหน คุณควรจะรู้นะว่าผมสั่งแค่ไหนก็ทำแค่นั้น” เขาต่อว่าเธอเสียงไม่ดังนัก แต่ทว่าคนที่โดนต่อว่าอย่างหนักน้ำตาไหลไม่หยุดเช่นเดียวกัน
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงาน พักงานหนึ่งวัน”
“พรุ่งนี้วันหยุดค่ะท่านประธาน” เธอบอกเขาให้ทราบเพื่อที่จะได้รู้ว่าเธออาจจะต้องหยุดวันอื่น
“นี่งี่เง่าอะไรอีก ฉันบอกแล้วใช่ไหมที่ของเธอแค่ไหน”
“ซะ...ทราบค่ะ” เสียงเครือสั่นตอบออกไป
เธอไม่รู้ว่าทำผิดอะไรจริง ๆ แค่ถามเท่านั้นเอง ก็โดนต่อว่าเสียยกใหญ่
มือสั่นของเธอหยิบกุญแจห้องชั้น 39 ที่เป็นห้องพักที่ดีที่สุดมาให้ท่านประธาน แล้วน้ำตาก็หยดแหมะลงที่มือของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เขาเช็ดหลังมือราวกับว่าน้ำตาของเธอมันร้อนนัก จนเธอรู้สึกว่าเขารังเกียจเธอขนาดนี้เลยเหรอ
‘ทำไม!’ เมื่อเขาเดินจากไปแล้ว เธอก็ได้แต่เพียรถามตัวเอง จนเมื่อถึงช่วงที่พักเธอก็ได้รับรู้ว่า ตารางเวรของเธอถูกสับเปลี่ยนให้เข้ากลางคืนทั้งหมดตั้งแต่หลังจากวันหยุดเป็นต้นไป
นะ...นี่อะไรกัน!
เธอมองดูตารางเวรด้วยความแปลกใจ แต่ก็ได้รับคำตอบจากเพื่อนว่าคุณพศินเพิ่งมาสับเปลี่ยนก่อนหน้านี้แค่ 2 ชั่วโมง นั่นทำให้เธอรู้ว่าเพราะอะไรตารางถึงได้ถูกสับเปลี่ยน
เขาไม่อยากเห็นหน้าเธอ เขาแค่ต้องการเธอเพียงชั่วคราว และตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็มาแทนที่แล้ว แต่จะต่างกันก็คือ เธอคือคนที่อยู่ในความลับ แต่ผู้หญิงคนนั้นที่เขากล้าควงไปไหนมาไหน
“เหมาะสมแล้ว!” เธอพูดออกมาเพียงสั้น ๆ จนเพื่อนสาวแอบงง ว่าเหมาะสมยังไง
“เหมาะบ้าอะไร นี่เท่ากับให้แกทำงานแต่กลางคืนนะ ต่างอะไรจากทำงานในผับในบาร์” พิมพ์ประภาไม่เห็นด้วย เหมือนเพื่อนของเธอคงจะไปแตะขัดขาใครเข้ากระมังโดนกลั่นแกล้งขนาดนี้
“ก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่ต้องร้อนมาทำงานแต่เช้า แล้วก็ได้มีเวลาอยู่กับสีนิลบ้าง” เธอมองโลกในแง่ดี คงจะมีเพียงลูกหมาน้อยสีดำตาแป๋วแหววของเธอสินะที่ยังคงอยู่ด้วยกันกับเธอไม่ทิ้งไปไหน
‘สุดท้ายทุกคนก็รุมกันทิ้งเธอไป’
“แกไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหม”
“ไม่เป็นอะไร สบายใจได้” เธอไม่ได้เป็นอะไร เป็นเพียง
‘แค่คนที่ถูกทิ้ง’
- ผู้เขียน
