ฉันรีบใส่เสื้อให้เรียบร้อยเป็นจังหวะเดียวกันกับพี่ลีวายที่สูบบุหรี่เสร็จพอดี
เห็นว่าเขาเดินมายังตู้เสื้อผ้าตรงที่ฉันยืนอยู่จึงรีบถอยหนี แต่พี่ลีวายกลับไม่ได้สนใจฉันอย่างที่คิด เขาเปิดตู้เสื้อผ้าแฃ้วใช้สายตาสำรวจมองครู่ใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบเอาชุดที่ฉันเพิ่งซื้อออกมา
“ทำอะไรคะ”
“เสื้อผ้าพวกนี้ห้ามใส่” เขาหันมาบอกเสียงแข็งก่อนจะฉีกชุดของฉันจนขาดลุ่ย
“ปะ เป็นบ้าหรือไง ชุดพวกนั้นราคาแพงมากนะคะ” ภาพที่เห็นทำให้ฉันตกใจเพราะไม่รู้ว่าพี่ลีวายเป็นอะไร มาฉีกเสื้อผ้าของฉันแบบนี้มันเกินไปแล้ว
พี่ลีวายไม่สนใจฉันจึงปล่อยให้ทำต่อไปโดยเมินเฉยใส่เหมือนกัน ฉีกได้ก็ฉีกไปซื้อใหม่ก็ได้
“จะไปไหน” เสียงทุ้มตวาดถามฉันขณะที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง
“ไปข้างนอกค่ะ”
“ทำไม อึดอัดมากรึไง!!”
อะไรของเขา!! ทำไมต้องจ้องหาเรื่องอยู่ตลอดเวลานี่มันดึกมากแล้ว ง่วงก็ง่วงยังจะต้องมารับมือกับความบ้าของพี่ลีวายอี
