เวลาผ่านมาจนถึงวันที่ฉันต้องกลับไทย ฉันเก็บกระเป๋าพร้อมหันมองห้องนอนของตัวเองอย่างเศร้าใจ เพราะยังอยากอยู่ที่นี่
“เตรียมตัวเสร็จหรือยัง เดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะ”
คุณท่านบอก จริงๆ ท่านจะไปส่งที่สนามบินแต่ฉันขอเอาไว้ว่าไม่ต้องกลัวจะลำบาก อีกอย่างแทนอาสาจะมารับที่บ้านเพราะเขากลับไทยพร้อมฉัน
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“เรื่องคอนโดที่เคยบอกไว้ ถ้าอยากไปอยู่ฉันจะให้ลูกน้องจัดการให้”
ฉันคลี่ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคุณท่านบอกแบบนั้น เพราะตอนแรกขออยู่คอนโดแต่ท่านเป็นห่วงอยากให้อยู่บ้านมากกว่า แต่มาวันนี้ท่านอนุญาตแล้ว ที่จะย้ายไปอยู่คอนโดก็เพื่อหลีกเลี่ยงการประจันหน้ากับพี่ลีวาย ฉันว่าต่างคนต่างอยู่มันดีที่สุดแล้ว
“ขอบคุณคุณท่านมากนะคะ^_^”
“เด็กคนนั้นมารอนานแล้วรีบไปเถอะ”
“คุณท่านดูแลสุขภาพด้วยนะคะ”
คุณท่านยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของฉันอย่างอบอุ่นเหมือนที่เคยทำตลอด ทำให้เกือบจะร้องไห้เพราะเป็นห่วงและอย
