#วันต่อมา
พี่ลีวายดีขึ้นมากๆ ราวกับเขาพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลมานานนับอาทิตย์ แต่ความจริงเขาอยู่แค่สองวันเท่านั้น หมอบอกว่าพรุ่งนี้พี่ลีวายก็กลับบ้านได้แล้ว ทำให้ฉันแปลกใจเอามากๆ เขาถูกยิงเจ็บเจียนตายเข้าห้องฉุกเฉินไปนานหลายชั่วโมงแต่ทำไมดีขึ้นเร็วขนาดนี้
“มิลินจ๋า มานั่งใกล้ๆ ฉันหน่อยได้ไหม”
“แต่มิลินเพิ่งลุกมานั่งที่โซฟาเมื่อกี้เองนะคะ”
“ก็คนมันรักคนมันหลงอยากอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้เลยหรอครับ”
ดูทำพูดเข้าสิ แล้วดูทำหน้าสิ ทำไมพี่ลีวายถึงได้น่าหยิกแก้มขนาดนี้นะ อายุสามสิบกว่าแล้วแท้ๆ แต่อ้อนราวกับเด็กสามขวบ
ตั้งแต่เมื่อคืนที่เราสองคนปรับความเข้าใจกันพี่ลีวายก็ออดอ้อนทำตัวน่ารักพูดจาหยอดคำหวานไม่ยอมหยุด
“คนแก่หลงเด็กหรอคะ”
“แก่ที่ไหนจะเอวดีเอานานขนาดนี้ครับ…หื้ม”
คำตอบนั้นทำให้ใบหน้าของฉันเห่อร้อนขึ้นจนแดงเถือกจนต้องหลบสายตา
“เขินหรอ”
“ก็ดูพูดเข้าสิคะจะไม่ให้เขินได้ยังไง”
“อย
