แกร็ก!! ประตูเปิดออกสังเกตุสีหน้าของพี่ลีวายดูซีดๆ นี่เขาซุกกิ๊กเอาไว้จริงหรอเนี่ย ทำไมถึงได้แสดงความกังวลออกมาแบบนั้น
“ค..คุณท่าน”
“พ่อ”
ทั้งฉันและพี่ลีวายต่างหันมองหน้ากัน เพราะไม่คิดว่าคนที่มาเคาะห้องจะเป็นคุณท่าน นี่ก็ลืมไปเลยว่าคุณท่านบอกไปแล้วเรื่องกลับไทย ลืมสนิทจริงๆ
“เห็นหน้าฉันแล้วทำไมถึงตกใจขนาดนั้น”
“กลับมาเมื่อไรครับ”
คุณท่านไม่ตอบคำถามของพี่ลีวายก่อนตะเดินแทรกตัวเข้ามาในห้อง เดินไปนั่งบนโซฟา สีหน้าที่ค่อนข้างตรึงเครียดทำให้ฉันค่อนข้างทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าท่านกำลังโกรธอยู่หรือเปล่า
“ถูกยิงทำไมไม่บอกพ่อสักคำ”
“ผมไม่อยากให้เป็นห่วง”
“ลากตัวคนทำมาได้หรือยัง”
“ผมให้ลูกน้องตามสืบอยู่”
“ปกติลูกน้องแกไม่เคยทำงานช้า ไม่ถูกวันก็รู้ตัวพวกบงการแล้ว ทำไมรอบนี้ถึงหาตัวคนทำมาไม่ได้”
อืม! มันก็จริงอย่างที่คุณท่านว่า ปกติลูกน้องของพี่ลีวายเก่งเรื่องสืบจะตาย ไม่มีทาง
