บทที่ 32
อลินดาหอบหายใจระส่ำ แก้มนวลแดงระเรื่อ
“ทำ... ทำแบบนี้ทำไมคะ ปล่อยลินดานะ”
“ถ้าดื้อกับฉันอีก จะจูบต่อหน้าวาเนสซ่าเลยคอยดู”
หล่อนมองเขาอย่างตื่นตกใจ “ไม่ได้นะคะ ถ้าทำแบบนั้นคนที่นี่ก็จะรู้ว่าเรา...”
“รู้แล้วไง ก็มันคือความจริงนี่”
แล้วคนจอมเผด็จการก็รั้งร่างของหล่อนให้เดินตามไปนั่งบนโซฟาริมหน้าต่าง ข้างๆ ร่างของตัวเอง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะสั่งให้คนย้ายโต๊ะของเธอขึ้นมาไว้ในห้องทำงานของฉัน”
“คะ?” หล่อนตกใจมาก
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วยล่ะ ก็ฉันบอกเธอแล้วไง ตอนที่ฉันกำลัง...” แซคคารีย์อมยิ้ม ดวงตาเป็นประกายจ้องมองหล่อนไม่วางตา “อยู่ในตัวของเธอน่ะ”
“คุณแซค... อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ ฉันเป็นผัวเธอไม่ใช่หรือไง”
คนตัวโตเริ่มหงุดหงิด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะต้องเป็นฝ่ายแสดงออกความสัมพันธ์กับผู้หญิงอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ แถมยังเป็นผู้หญิงที่เขารู้มาว่าตกหลุมรักเขามาตั้ง
