"นี่เพื่อนโยค่ะชื่อวรัตถ์"
"จำได้ แก๊งที่เคยไปป่าตอง"
"โอ๊ย พี่มาร์คก็ไม่บอกว่ารู้จักกันแล้ว ปล่อยให้ขายขำอยู่ได้ แต่ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
เมธาวินยิ้มอย่างเป็นมิตรให้อีกฝ่าย เขาไม่แปลกใจที่เธอจะมีเพื่อนแปลกๆ เพราะโยธกาเองก็ไม่ธรรมดา มันเป็นเรื่องที่เขาต้องชินว่าเวลาฟังพวกเธอคุยกันมันอาจจะเหมือนพวกเธอไม่ได้ใช้ภาษาเดียวกับเขา
วรัตถ์โบกมือลาพวกเขาแล้วก็ตัดสายไป
พออยู่กันเป็นส่วนตัวแล้วเมธาวินก็โอบกอดโยธกาตามที่ใจปรารถนา
"คิดถึง" เขาบอกอย่างไม่เขินอาย คิดอะไรต้องแสดงออกอย่างชัดเจน ไม่อย่างนั้นใครบางคนแถวนี้อาจจะคิดว่าเขาไม่รักแล้วไปหาผัวใหม่ก็เป็นได้...
"คิดถึงเหมือนกันค่ะ" โยธกาซุกหน้ากับอกเขา พวกเธอคุยกันผ่านโทรศัพท์มาหลายวัน ได้เจอตัวจริงกันแล้วรู้สึกว่าฟินอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวเพิ่งได้เรียนรู้คำว่าคิดถึงจริงจังๆ ก็ตอนนี้นี่เอง...
"เมื่อกี้ผมแอบได
