บทที่ 51
โอลาญ่าพาร่างกายอิดโรยที่แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืนเข้ามาในบ้าน กำลังจะวิ่งขึ้นห้องพัก แต่เสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจของมารดาก็หยุดไว้ซะก่อน
“ลาญ่า ลูกพึ่งกลับมาเหรอจ๊ะ”
สาวน้อยตัวสั่น ปากสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตากับมารดาเพราะกลัวว่าท่านจะจับได้ ก็สภาพของหล่อนไม่ผิดจากผู้หญิงที่พึ่งถูกรุมโทรมมาแม้แต่นิดเดียว ปากบวม ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าก็ยับเยิน
“เอ่อ ค่ะ...” ตอบทั้งๆ ที่ยังยืนหันหลังให้กับท่านอยู่
“ไปค้างบ้านเพื่อนมาเหรอ หรือว่าไปค้างกับพ่อดาเนียล” ท้ายประโยคนั้นช่างเต็มไปด้วยความหวัง
“เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ ลาญ่าไปหาเพื่อนมา...” รีบปฏิเสธความเข้าใจของมารดาทันที
“ลาญ่าขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ ขอตัวก่อน”
และก็ไม่รอให้บุพการีไถ่ถามอะไรออกมาอีก ร่างอรชรแสนบอบช้ำรีบวิ่งขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้มารดามองตามไปด้วยสายตาเคลือบแคลงใจ
มือบางกระชากประตูห้องให
