ยิม
วันนี้ผมมาที่โกดังแห่งหนึ่งที่ผมมักใช้ทำงานสีเทาบ่อยๆ หลังจากเมื่อวานที่ผมออกจากห้องของพริ้ง ผมก็สั่งให้วินทำงานต่อทันที ตอนแรกผมก็ตั้งใจจะคุยกับเธอดีๆและตัดขาดความสัมพันธ์ไปเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนและเคยคบกัน แต่พอได้ไปฟังคำพูดจากปากเธอแล้ว ผมคิดว่าเธอคงคิดไม่ได้จริงๆ ผมก็เลยต้องสั่งสอนให้เธอรู้จักคิดและสำนึกบ้าง
“เป็นยังไง” ผมถามวินออกไปหลังจากเดินเข้ามาในบ้าน
“โวยวายไม่เลิกเลยครับ” วินตอบกลับมา ผมเลยพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปกลางบ้าน ที่ตอนนี้มีเสียงแหลมเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ยิม ยิมช่วยพริ้งด้วย พวกนี้มันจับพริ้งมาค่ะ” พริ้งที่หันมาเห็นผมเรียกออกมด้วยรอยยิ้มดีใจก่อนจะขอความช่วยเหลือ
“ช่วยยังไง” ผมยืนอยู่ที่เดิมถามออกไปนิ่งๆจนหน้าพริ้งเปลี่ยนสีไป
“ยิม ทำไมมองพริ้งแบบนั้นล่ะคะ” พริ้งถามกลับมาเมื่อรู้สึกว่าผมไม่ได้มาช่วยเธอ
“คิดว่ายังไงล่ะ”
“ยิม อย่าบอกนะคะว่ายิมเป็นคนสั่งพวกนี้ให้จ
