สายแก่ๆ ของวันต่อมา... บรูซวาดแขนไปข้างลำตัวเพื่อควานหาร่างนุ่มนิ่มที่เขาทั้งกอดทั้งจูบมาตลอดทั้งค่ำคืนด้วยความคิดถึง แต่จนแล้วจนรอดก็ควานหาไม่พบ จึงต้องลืมตาขึ้นมอง และแน่นอนว่าสิ่งที่ได้เห็นก็มีแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
ชายหนุ่มรีบผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อพบว่าทานตะวันหนีหายไปแล้วจริงๆ
“เด็กบ้า เจอตัวจะปล้ำซะให้เข็ด”
บรูซก้าวลงจากเตียงรีบอาบน้ำแต่งตัว และเดินออกไปจากห้อง ในใจก็คิดว่าทานตะวันจะยังอยู่ที่นี่ คงไม่หนีไปไหนไกล
“เห็นคุณซันนี่หรือเปล่า”
“ไม่เห็นค่ะคุณบรูซ” คำตอบของสาวใช้ทำให้บรูซยิ่งหงุดหงิด เขาเดินหาไปรอบๆ บ้าน ทุกซอกทุกมุม และก็ถามทุกคนที่เดินผ่านแต่ไม่มีใครเห็นเมียของเขาเลย
“หาใครน่ะบรูซ...”
“พี่ดีน...”
เมื่อบรูซหันไปมองด้านข้างก็เห็นว่าดีแลนกำลังยืนกอดอกมองอยู่
“เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกครับ”
ดีแลนเดินเข้ามาหาน้องชาย และยกมือขึ้นตบบ่าเบาๆ
