เสียงเคาะประตูหน้าห้องสองสามครั้งดังขึ้น ทานตะวันที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง ปาดน้ำตาทิ้ง และตะโกนออกไปเสียงขุ่นเคือง
“ซันนี่จะนอน และไม่พร้อมจะคุยกับใครทั้งนั้นค่ะ”
“แม้แต่ผัวของตัวเองหรือซันนี่”
“พี่บรูซ...”
ทานตะวันอุทานในลำคอด้วยความตกใจ ก่อนจะดีใจ และต่อจากนั้นก็คือน้อยใจ หล่อนเม้มปากแน่น เชิดหน้าสูง และไม่ยอมไปเปิดประตู
“ใครเป็นเมียพี่บรูซกัน อย่ามาขี้ตู่นะ กลับไปเลย”
“แล้วเมื่อคืนใครนอนกับพี่กันล่ะ ก็คนนั้นแหละ”
คำยอกย้อนของบรูซ ทำให้ภาพเร่าร้อนเมื่อคืนผุดพรายขึ้นมาในสมองอีกครั้ง แก้มนวลแดงระเรื่อ บางส่วนของร่างกายร้อนฉ่าจนต้องหนีบขาแน่นเอาไว้
“ไม่ใช่ซันนี่!”
“จะไม่ใช่ได้ยังไง ในเมื่อพี่เรียกชื่อเธอทั้งคืน”
“คนบ้า ไปเลยนะ กลับไปเลย ซันนี่ไม่อยากเจอ”
“ถ้าไม่เปิด พี่จะพังเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ทานตะวันรู้ดีว่าบรูซเผด็จการแค่ไหน เขาทำได้หมดนั่นแหละทุกอย่างในโลกใบนี้น่ะ ยกเว้นแค
