“ทำอะไรบ้าๆ พี่ไม่ทำหรอกครับ พี่จะทำแต่อะไรที่คนดีๆ เขาทำกัน อย่างเช่น...”
ว่าแล้วพ่อเจ้าประคุณก็ก้มลงมาจูบแก้มนวลฟอดใหญ่ ทานตะวันร้อนฉ่าไปทั้งตัว มองเขาตาขุ่นคลั่ก
“คนฉวยโอกาส”
บรูซไม่สะท้านหัวเราะลั่น มองหล่อนอย่างขบขัน
“ผัวจูบเมียมันเรียกว่าฉวยโอกาสได้ยังไง พี่ว่าซันนี่บ้าไปแล้ว”
“พี่บรูซนั่นแหละบ้า เมื่อก่อนไม่เห็นอยากจะจูบจะกอดซันนี่เลย ตอนนี้ก็ไม่ต้องมาทำแล้ว หมดเวลาของพี่บรูซแล้ว จำเอาไว้ด้วย”
นัยน์ตาสีน้ำเงินจ้องลึกล้ำมองมา “ใครว่าหมดเวลากันล่ะ เวลามันพึ่งเริ่มต้นเดินเองต่างหาก เราพึ่งจะได้เป็นของกันและกัน”
“ใครเป็นของพี่บรูซ”
คนตัวเล็กเงยหน้าถามอย่างหมั่นไส้ พยายามดิ้นจะออกห่าง แต่ก็ถูกบรูซรั้งเอาไว้ด้วยการจับให้ร่างของหล่อนให้ตะแคงเข้าหาแล้วตรึงด้วยท่อนขากำยำ ทานตะวันจึงไม่มีสิทธิ์หนีไปไหน ทำได้แค่เพียงดิ้นขลุกขลักเท่านั้น
“ก็ซันนี่ไง นางสาวทานตะวัน คาร์ตันยังไงล่ะ”
คนฟ
