เลขาร้อนรัก 01 : จุดเริ่มต้น
1422 คำ
13.00 น.
เสียงแซดแซ่ที่ดังอยู่ในมหาวิทยาลัยอยู่ตลอดเวลาที่เกิดจากการสนทนาของเหล่านักศึกษาที่รวมตัวกันปรึกษาหารือเรื่องเรียนบ้าง งานกลุ่มบ้างหรือเเม้กระทั่งเรื่องสับเพเหระทั่วไปที่มักเกิดขึ้นในกลุ่มคนดังกล่าว หนึ่งในนั้นก็คือกลุ่มของ'เปรี้ยวหวาน'เเต่ก็ไม่เชิงกลุ่มหรอกเพราะมีกันอยู่เเค่สองคน บุคคลที่เป็นที่จับตามองของหนุ่มๆในมหาวิทยาลัยหรือแม้กระทั่งผู้หญิงด้วยกันเอง ด้วยความสะสวยที่โดดเด่นเเละมีรูปร่างที่เพอร์เฟคทำให้เธอเป็นที่รู้จักในมหาลัยแห่งนี้อยู่พอสมควร แต่ความสวยที่ดูเหมือนจะมีภาพลักษณ์เป็นคุณหนูมากๆกลับตรงกันข้ามกับความเป็นจริง เพราะเธอเป็นแค่เด็กพาร์ททามที่หาเงินส่งตัวเองเรียนจน ณ ตอนนี้เธอก็ใกล้จะจบแล้วเหลือเเค่เพียงฝึกงานไม่กี่เดือนก็เป็นอันเสร็จสิ้น
"สรุปแกเลือกที่นั่นจริงหรอ" เสียงเล็กของ'ณัฐชา'เพื่อนสาวคนสวยของเปรี้ยวหวานถามขึ้นเมื่ออีกคนนั่งลงบนม้าหินอ่อนข้างหน้าตึกบริหารธุรกิจที่ทั้งสองคนเรียนอยู่
"อือ ทำไมแกไม่ไปกับฉันอะ~ฉันไม่มีเพื่อน" เปรี้ยวหวานที่ตัดสินใจไปฝึกงานที่บริษัทที่เธอได้สัมภาษณ์ไว้ทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่อีกคนที่เลือกลงบริษัทอีกที่นึง
"ฉันขอโทษนะแก ก็อิพี่ฐาน่ะสิอยากให้ฉันไปฝึกที่นั่น บอกว่าเป็นห่วงจะได้อยู่ใกล้หูใกล้ตามัน มีอะไรจะได้แนะนำด้วย ว่าเเต่เเกเถอะทำไมถึงเลือกที่นั่นอะ บอกให้มาฝึกด้วยกันก็ไม่มา" ณัฐชาบอกเหตุผลที่ตนต้องลงฝึกงานที่เดี่ยวกับณัฏฐาพี่สาวของตนก่อนจะหันมาถามเพื่อนคนสวย
"ฉันชอบที่นั่น โรงเเรมก็ใหญ่มากๆเลยนะเเก หรูด้วย เห็นเค้าบอกว่าเงินดีด้วยนะ ถ้าฝึกที่นั่นเสร็จเเล้วฉันว่าจะลองสมัครดูเลย อีกอย่างมันก็ใกล้หอฉันด้วย" คำบอกเล่าของรุ่นพี่ที่เคยไปฝึกงานที่นั่นทำให้เธอตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ใกล้หอก็จะได้ไม่ต้องเปลืองค่ารถด้วย
"อืม ถ้าชอบที่นั่นก็เเล้วเเต่แกละกัน แล้วนี่ลาออกจากที่ร้านยัง"
"ฉันว่าจะทำต่ออะ เเต่คงต้องขอพี่ภูมิเลิกเร็วกว่าปกติ ไม่งั้นไปฝึกงานไม่ไหวเเน่" เปรี้ยวหวานตอบกลับเพื่อนสาวที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ข้างตน
"จะไหวหรอวะแก ฉันอยากให้แกออกจากที่นั่นนะ อิพวกหัวงูก็เยอะ ถ้าวันไหนแกเผลอพลาดท่าให้มันทำไง"
"ทำไงได้ล่ะ ฉันก็ต้องกินต้องใช้หนิ ไม่ทำจะเอาตังค์ที่ไหนมาจ่ายค่าห้องค่าเทอม อีกอย่างฉันก็ทำมานานเเล้วด้วย ไม่มีอะไรหรอก" เธอไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองเหมือนคนอื่น จึงต้องดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด ไหนจะแม่ที่ต้องดูแลอีกเเต่ก็อีกไม่นานหรอกจบเเล้วคงได้ทำงานเต็มตัวมีเงินเก็บมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่
"เฮ้ออ~งั้นก็เเล้วเเต่แกละกัน กลัวจะเหนื่อยด้วยไงทั้งทำงานหาเงินไหนจะฝึกงานอีก"
"ไม่เป็นไรหรอกฉันทำได้ แกเห็นฉันอ่อนแอขนาดนั้นเลย?" เปรี้ยวหวานเลิกคิ้วถามเพื่อนตรงหน้า
"ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่ก็เอาเถอะทำมาถึงขนาดนี้เเล้วเนอะ งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยละกัน พรุ่งนี้ก็จะเริ่มงานเเล้วยังไงก็สู้ๆนะ มีอะไรโทรมาปรึกษาฉันได้ตลอดเลย" ณัฐชาบอกกับเธอ
"อาหะ ขอบใจแกมากนะ" เปรี้ยวหวานคลี่ยิ้มให้เพื่อนรักนึกขอบใจในความหวังดีของเพื่อนคนนี้จริงๆที่ตั้งเเต่เข้ามหาลัยมาก็ได้ณัฐชานี่เเหละที่คอยเเนะนำให้คำปรึกษา ถ้าไม่มีณัฐชาชีวิตเธอก็คงแย่เหมือนกัน วันไหนทำงานเหนื่อยตื่นไม่ไหวก็ได้เค้านี่แหละที่คอยเล็คเชอร์หรือไม่ก็ฝากงานไปส่งได้ แต่น่าสงสารที่คอยดูแลเปรี้ยวหวานจนไม่มีเวลาไปมีเเฟนอะไรกับใครเค้าเลย ซึ่งก็เหมือนๆกันกับเปรี้ยวหวานนั้นแหละ ทำงาน เรียน วนลูปอยู่แบบนี้ ถึงจะมีมาจีบมากมายเธอก็ไม่สนใจอยู่ดี แต่ก็ใช่ว่าเค้าจะเป็นเด็กดีเรียบร้อยอะไรหรอกนะ ทำงานกลางคืนเเบบนั้นจะให้เอาอะไรมาเรียบร้อย เเค่การเเต่วตัวในแต่ละวันนี่ก็ไม่ใช่ละ เธอก็ยังคงกินดื่มบ้างในบ้างครั้งตามประสาวันรุ่นเเต่ก็ระมัดระวังตัวเองเป็นอย่างดีไม่ให้ใครมาทำอะไรได้ง่ายๆ
CN Hotel
"เออ....ได้ดิ เดี๋ยวคืนนี้เจอกัน" เสียงทุ้มของ'ชนก'ผู้บริหารบริษัทซีเอ็นกรุ๊ปกรอกเสียงลงบนสมาร์ทโฟนเครื่องหรูบอกปลายสายก่อนจะกดวาง เป็นจังหวะเดียวกับเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้นพอดี
กริ้งง~
เจ้าของห้องทำงานที่พึ่งวางสายจากโทรศัพท์ส่วนตัวต้องหันกลับมากดสปีคเกอร์โฟนโทรศัพท์บนโต๊ะอีกรอบ
"ว่าไงอร"
"บอสคะ คุณนภัทรมาขอพบค่ะ"
"ให้เข้ามาเลย" หลังจากสายถูกตัดไปเเล้วยังไม่ถึงนาที ประตูห้องผู้บริหารก็ถูกเปิดและพบว่าเป็นเพื่อนของเขาเองที่เลขาบอกขอเข้าพบเมื่อกี้
"ว่าไงมึง งานการไม่มีทำหรอถึงได้มาหากูถึงที่นี่" ชนกยกคิ้วข้างนึงขึ้นถามพลางเอนตัวลงไปกับพนักพิงเก้าอี้ตัวใหญ่
"มีดิ เเต่ให้ลูกน้องจัดการให้เเล้ว ไม่งั้นกูจะจ้างพนักงานไว้ทำไมวะ" คนมาใหม่ตอบกลับพลางนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะของชนกก่อนจะนั่งเอนหลังอย่างสบายเหมือนกัน "แล้วคืนนี้ไปไหนป่ะเนี่ย"
"แล้วมีคืนไหนที่กูไม่ไปวะ แต่ไอ้กานต์มันชวนไปอีกที่นึงเห็นบอกว่าคนสวยๆเยอะ " คนที่นั่งประสานมืออย่างสบายบนเก้าอี้ผู้บริหารยกยิ้มมุมปากขึ้นบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกถึงความแปลกใหม่ที่เพื่อนแนะนำมา
"หึ! ทำไมไม่หาเมียซักคน ซื้อกินสนุกหรอ?" คนตรงหน้าชนกเอ่ยปากถามที่เพื่อนของตนไม่ยอมเเต่งงานมีลูกมีเมียซักที ทั้งๆที่ตอนนี้เขาก็มีครบทุกอย่างเเล้วเหลือก็แค่เมียนี่แหละ
"ไม่เอาหรอก มึงก็รู้กูขี้เบื่อ สู้ซื้อกินไปวันๆมีของแปลกใหม่ให้เชยชมอยู่ตลอดไม่ดีกว่าหรอ แล้วเเต่ละคนก็ลีลาไม่เหมือนกันกูอยากลองให้ครบทุกท่าทุกแบบ" ชนกพูดออกไปอย่างไม่ยี่หระ เขาชอบที่จะได้รับสัมผัสที่แปลกใหม่มากกว่าการเจออะไรเดิมๆคนเดิมๆ อีกอย่างเขาก็มีเงินมากพอที่จะซื้อผู้หญิงที่เขาอยากได้อย่างสบายๆด้วย
"ผ่านมึงมาครึ่งประเทศแล้วนี่ยังไม่ครบทุกท่าทุกแบบอีกหรอวะ" นภัทรกระตุกยิ้มมุมปากถามอีกคน
"ยัง ยังไม่มีใครที่กูรู้สึกถึงใจจริงๆสักคน มีแต่เด็กๆเบๆน่าเบื่อ เเต่มีอารมณ์มันก็ต้องเอาป่ะ หึ!"
"ไม่ถึงใจมึงเพราะว่ามึงซาดิสต์หรือเปล่าวะ เท่าที่กูเห็นเด็กมึงแต่ละคนตัวนี่เป็นจ้ำตลอดเลย มึงจะเอาเค้าหรือจะฆ่าเค้าวะ เพลาๆบ้างก็ได้กูละสงสารผู้หญิง"
"ก็ช่วยไม่ได้ กูจ่ายเงินไปแล้วยังไงก็ต้องยอมป่ะ แล้วผู้หญิงพวกนั้นก็สมัครใจเองด้วย บางคนยังจะให้กูเอาฟรีเลยเเต่กูไม่เอาด้วยหรอก เดี๋ยวมาระรานกูอีก"
"กลัวว่างั้น?"
"กูไม่ได้กลัวเว้ย! เเค่รำคาญ บางคนนี่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกูชิบหาย! ได้แค่ครั้งเดียว แบบนี้ไงกูถึงไม่อยากมีเมียอะ" ชนกตอบกลับไปอย่างหัวเสียเมื่อต้องเล่าเหตุการณ์ที่โดนผู้หญิงพวกนั้นทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเกินเหตุ
"หึ! พ่อคนฮอต เจ้าชู้ให้ได้ตลอดเถอะ ไอ้ที่บอกว่าไม่อยากมีเมียกูกลัวว่ามีเเล้วจะเป็นแปลงร่างเป็นเต่าหดหัวอยู่เเต่ในกระดองนี่สิ"
"กูไม่กลัวเเละก็ไม่คิดจะมีเมียด้วย"
-----------------------------
- ผู้เขียน
