อมิตามองตามลุงของเธอไปอย่างเป็นห่วงและกังวลแต่เธอไม่สามารถช่วยอะไรท่านได้มากไปกว่านี้นอกจากเป็นกำลังใจให้ท่านเท่านั้น คีตภัทรหันมองหญิงสาวข้างกายอย่างเข้าใจว่าอมิตารู้สึกอย่างไรฝ่ามือใหญ่วางลงไปบนมือนุ่มนิ่มเพื่อเป็นการให้กำลังใจ
“อย่าคิดมากนะครับ”
“หนูอิมสงสารคุณลุงค่ะ ท่านเป็นแบบนี้แทนที่จะมีภรรยาและลูกคอยให้กำลังใจแต่นี่กลับมาซ้ำเติมทำให้คุณลุงเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า”
“แต่คุณลุงท่านยังมีหนูอิมนะ ผมเชื่อว่าความรักและความเอาใจใส่ที่หนูอิมปฏิบัติต่อท่านจะทำให้ท่านมีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไป”
“หนูอิมก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นค่ะ” คีตภัทรดึงอมิตามากอดอย่างต้องการปลอบประโลมกับเหตุการณ์ร้ายๆที่เธอต้องพบเจอทั้งเรื่องของตัวเองและเรื่องของคนเป็นลุงแต่ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเองว่าเขารู้สึกดีใจที่สองแม่ลูกนั้นออกไปจากบ้านหลังนี้เสียได้ แม้จะสงสารนายอำนาจแต่เขากลับคิดว่ามันดีต่อทั้งท่านและอมิตามากก
