หลังจากกลุ่มของลุงจางจากไป เหยาอันอันก็กลับเข้าไปในครัวอีก เพื่อปรุงอาหารที่ค้างไว้ให้แล้วเสร็จ และมันยังคงส่งกลิ่นหอมออกมาให้คนด้านนอกได้กลืนน้ำลาย สองพี่น้องจึงอดไม่ได้ที่จะชะเง้อคอมองเข้าไปด้านใน โดยเฉพาะท่านหมอที่ดูสนใจมาก
ถึงกับวางมือที่กำลังถูแคร่แล้วเดินเข้าไปด้านใน
“เจ้าทำอะไรกิน ทำไมกลิ่นมันถึงได้หอมนัก” เขาเดินมาหยุดมองอาหารที่อยู่ในหม้อ และกะทะที่วางเรียงกันบนเตา
“อันนี้ต้มยำปลาเจ้าค่ะ ส่วนในกะทะเป็นผัดผักใส่เนื้อหมู ก็ปกตินี่เจ้าคะ ทำไมท่านหมอแปลกใจนัก”
“มันหอม” เอ่ยบอกอย่างที่คิด
หญิงสาวจึงหันมาหาเขาก่อนจะเอ่ยชักชวนตามมารยาท “เช่นนั้นวันนี้ก็ทานข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับนะเจ้าคะ ถือว่าเป็นการขอบคุณท่านหมอที่อยู่ช่วยตลอดทั้งวัน แต่ถ้ารังเกียจว่าข้าวของพวกนี้ดำดูสกปรกก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจดี”
“ข้าไม่รังเกียจ เพียงแต่เกรงว่าชวนข้าคนเดียวมันจะไม่เ
