เช้าของวันใหม่…
เหยาอันตื่นขึ้นมาก็หุงหาอาหารเตรียมไว้ให้คนงานที่จะมาช่วยสร้างบ้านให้ตน นางไม่รู้หรอกว่าธรรมเนียมคนจีนในยุคโบราณเป็นเช่นไร หญิงสาวรู้เพียงว่า ตอนที่ตนอาศัยอยู่กับบิดาที่อีสาน ยามมีคนมาทำบ้านให้ ต่อให้จ้างก็ยังต้องทำอาหารเลี้ยง
เพราะมันคือน้ำใจที่เจ้าของเรือนสามารถมอบให้ได้…
“พี่เหยา หอมมากเลยเจ้าค่ะ” ม่านอวี้ปีนขึ้นมายืนข้างกัน
“หิวแล้วหรือ ล้างหน้าถูฟันหรือยัง”
“ถูแล้วเจ้าค่ะ” ว่าแล้วก็ยิงฟันใส่
“ดี” นางยกมือขึ้นยีหัวเล็กน้อย “พี่ยังต้องทำกับข้าวอีกอย่าง เจ้าไปช่วยพี่ชายเก็บเอาข้าวของที่ไม่หนักออกมากองบนแคร่ไว้ก่อนนะ ยามคนงานสร้างบ้านจะได้ไม่เกะกะ”
“เจ้าค่ะ” เด็กหญิงรับคำแล้วก็กระโดดลงวิ่งออกไป เหยาอันก็ได้แต่มองตามอย่างเอ็นดู เพราะเด็กสองคนนี้เชื่อฟังนัก
“มีน้องนี่ก็ดีเหมือนกันนะ” พึมพำแผ่วเบา ทว่าอึดใจต่อมาดวงตาคู่นี้ก็หม่นลง “ถ้าน้องคนนั้นน่ารักเ
