ดรณ์มองหล่อนแล้วกัดฟัน
ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไรถึงได้ดื้อรั้นขนาดนี้ ทั้งที่หล่อนเจ็บขาจนจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว แต่กลับอวดดีไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา มันทำให้เขานึกโมโหจนเผลอตวาดออกมาไม่ได้
“เจ็บแล้วยังไม่เจียม ยังจะทำเป็นอวดเก่งอีกเหรอ”
โรซี่เชิดหน้าขึ้น “เรื่องของฉัน”
“ผมเห็นว่าคุณเจ็บขาจนยืนไม่ไหวแล้ว อุตส่าห์หวังดีจะช่วย ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก”
“อ้อ...ฉันต้องซาบซึ้งคนที่จงใจแกล้งทรมานฉันยังงั้นสินะ”
ดรณ์ชะงักนิดหนึ่งที่ถูกจี้ใจดำ รู้สึกผิด สีหน้าเขาดูเคร่งขรึมจริงจัง
“ผมไม่ได้แกล้ง ผมตั้งใจจะช่วยคุณจริงๆ”
“คุณไม่จำเป็นต้องแสดงบทพระเอกแสนดีแถวนี้หรอกค่ะ ที่นี่ไม่มีเจ้าหญิง มีแต่แม่มดร้ายแบบฉันเท่านั้น”
“คุณนี่ยังไงนะ เห็นๆ อยู่ว่าเท้าเจ็บมากขนาดนี้ ยังจะทำตัวหยิ่งไม่เข้าท่าอีก ถ้าเกิดเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมาจะทำยังไง... ฮึ!”
เขาเอ็ดเธอเสียงเข้ม คำพูดและน้ำเสียงมีแววเป็นห่วงและกังวล
