โรซี่กำมือกับขอบประตูรถมินิคูปเปอร์ขนาดสามประตูแน่น ไฟแค้นที่แผดเผาทำให้เธอหายใจแทบไม่ทัน จึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจที่ขุ่นข้องคับแน่นอยู่ในอกออกช้าๆ
เธอรอกระทั่งลมหายใจที่เกรี้ยวกราดสงบลงบ้าง จึงหยิบกุญแจรถขึ้นมาเปิดประตูด้วยมือสั่นระริก น้ำตาที่ทนกักเก็บเอาไว้จวนจะพังทลายนองหน้าเต็มที และเธอต้องรีบเข้าไปภายในรถให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะไหลประจานความโง่เขลาไร้เดียงสาของตัวเองออกมาให้ใครเห็น
เธอไม่น่ามาที่นี่...
เธอควรคิดได้ว่าคนอย่างดรณ์ไม่มีทางเก็บของของเธอให้รกหูรกตาเขาเป็นอันขาด หากเขาสามารถเหยียบย่ำเธอได้ละก็ ไม่ว่าวิธีไหนก็จะไม่รีรอเลย เธอจึงน่าจะคิดได้ว่าบ้านที่เธอเฝ้าคิดถึงไม่มีจริงอีกต่อไปแล้ว
ยิ่งคิด โรซี่ก็ยิ่งเจ็บปวด มือที่สั่นเทาเอื้อมไปเปิดประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง กว่าจะเปิดประตูแง้มออกได้ก็ต้องทุ่มเทไปไม่น้อย พอจะทิ้งตัวเข้าไปข้างใน ตัวเธอก็ถูกจับพลิกหงายหลังพิงรถอย่างแรง จนกระ
