เลขามาเฟีย : ตอนที่ 3 หรือคุณอยากได้
553 คำ
มาเรียก้าวเดินออกจากลิฟต์ก่อนวิกตอเรีย วิกตอเรียจึงเดินตามเธอไปทันที เธอเดินมาถึงหน้าประตูขนาดใหญ่ลายไม้สีน้ำตาล มาเรียกดกริ่งหน้าห้องทันที
“มิสบราวน์มาถึงหน้าห้องแล้วค่ะ” มาเรียเอ่ยบอกเช่นนี้
“เข้ามาได้”
เสียงตอบกลับดังออกมาจากลำโพง มาเรียหันมามองเธอ
“เชิญค่ะ บอสรอคุณอยู่เชิญค่ะ” มาเรียเอ่ยบอกแล้วเปิดประตูให้ วิกตอเรียเอ่ยบอกขอบคุณ และก้าวเดินเข้าไปในห้อง สายตาของเธอมองโดยรอบ ทำให้เธอรู้สึกว่าห้องเป็นห้องที่ใหญ่มากน่าจะเป็นบ้านหลังหนึ่งก็เป็นได้ วิกตอเรียทอดสายตามองไปยังโต๊ะกว้างขนาดใหญ่ เธอกลับเห็นชายหนุ่มสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำสนิท หันเก้าอี้ไปทางหน้าต่าง ซึ่งเป็นที่เป็นวิวแม่น้ำเทมส์ไหลอยู่เบื้องด้านล่าง
“เชิญนั่งก่อนสิครับ” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ขณะที่ยังไม่หันกลับมามองเธอ
"ค่ะ" วิกตอเรียเอ่ยตอบรับ แล้วมานั่งเก้าอี้ที่นั่งหน้าโต๊ะทำงานเขา พอเขาหันเก้าอี้กลับมา ทำให้เธอเห็นใบหน้าเขาหล่อเหลาอย่างยิ่ง เธอมองอีกว่าเขามีจมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ทำให้ให้เธอรู้สึกหลงใหลใบหน้าราวกับฟ้าประทานจริงๆ
“มิสบราวน์ ผมได้อ่านเรซูเม่ของคุณแล้ว ผมขอให้คุณเล่าเรื่องราวของคุณให้ผมฟังหน่อย” เฮนรี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มนวล อีกทั้งเขายังจ้องใบหน้าของเธออย่างไม่วางสายตา ทำให้รู้สึกประหม่าอย่างมาก
“ดิฉันจบจากมหาวิทยาลัย เรียนคณะบริหารธุรกิจ ปริญญาตรี นิยมอันดับหนึ่งของคณะค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“คุณเคยฝึกงานที่ไหนไหม” เฮนรี่เอ่ยถาม
“เคยค่ะ”
“แล้วเคยทำงานที่ไหน”
“เคยทำร้านเบอร์เกอร์ แต่เป็นงานพาร์ทไทม์ในช่วงหลังเลิกเรียน”
“คุณอยากได้เงินเดือนเท่าไหร่”
“แล้วแต่ท่านจะพิจารณาค่ะ” วิกตอเรียเอ่ยบอกเช่นนี้
เท่าไหร่ก็ต้องคว้าเอาไว้ก่อน
“ผมให้คุณเดือนละห้าหมื่นปอนด์ และรถประจำตำแหน่งหนึ่งคัน” เฮนรี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
"มันเยอะไปหรือเปล่าคะ" วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตกใจ มันเยอะมากอย่างยิ่ง เธอคิดว่าเงินเดือนห้าหมื่น เธอสามารถอยู่ได้ถึงสามสี่เดือนเลยนะแล้วรถอีก
“หรือคุณอยากได้มากกว่านี้” เฮนรี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วจ้องมองมาที่นัยน์ตาของเธอราวกับตั้งคำถามขึ้นมากมาย
“แค่นี้พอค่ะ แล้วฉันจะเริ่มงานได้วันไหนคะ” วิกตอเรียเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“พรุ่งนี้ในตำแหน่งเลขานุการของผม คนขับรถจะไปรับคุณตอนแปดโมงตามที่อยู่ที่คุณให้ เริ่มงานเก้าโมงถึงสี่โมงเย็น” เฮนรี่เอ่ยบอก
“ค่ะ ไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวค่ะ” วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“เชิญครับ” เฮนรี่เอ่ยบอก เธอจึงลุกขึ้นยืนเก็บเก้าอีกไว้ที่เดิม วิกตอเรียเดินไปเปิดประตูแล้วหันมาปิด เธอมองมายังที่เขานั่งอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่ เขามองมาที่เธอเช่นกัน เขากลับเผยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร เธอเองก็ยิ้มให้เขาเล็กน้อยพอเป็นมารยาท
- ผู้เขียน
