จางเทียนพาซินหยานเข้าไปทำความเคารพอาจารย์หูพร้อมทั้งขอบคุณเรื่องที่ช่วยออกหน้าแทนพวกตน ซินหยานนางจึงได้รู้ว่า ต่อให้เก่งมากเพียงใด แต่ในเมื่อไม่มีอำนาจก็ยังไม่มีคนเห็นหัวอยู่ดี
"มิเป็นไร อาเหลี่ยงเป็นลูกศิษย์ของข้า ข้าย่อมเห็นเขาทุกข์มิได้ แต่หากพวกเจ้าอยากขอบคุณข้า ครั้งหน้านำชาดอกบัวมาให้ข้ามากเสียหน่อยก็พอแล้ว" ประโยคสุดท้ายอาจารย์หูกระซิบให้สามพ่อลูกได้ยิน
"ได้เจ้าค่ะ" ซินหยานรับปากพร้อมกับยิ้มอย่างขบขัน
เพราะอาจารย์หูในยามนี้ดูอ่อนเยาว์ขึ้นหลายปี เขาคงจะรู้แล้วว่าเป็นเพราะชาดอกบัวที่นางมอบให้จึงอยากได้เพิ่มอีก ดอกบัวในบ่อน้ำวิเศษก็บานตลอดทั้งปี ต่อให้เก็บไปมากแล้วก็ยังมีเพิ่มไม่รู้หมด นางก็ไม่รู้จะหวงไว้ทำไม
"ท่านพี่ ท่านต้องสอบเป็นขุนนางให้ได้นะเจ้าค่ะ" ก่อนที่จางเหลี่ยงจะกลับไปพร้อมอาจารย์หู ซินหยานก็เดินเข้าไปกระซิบบอกพี่ชายตนเอง
"เข้าใจแล้วน้องข้า"
จางเหลี่ยงในตอนแรกเขาก็ยั
