กลับบ้านเรา (1)
1702 คำ
5
กลับบ้านเรา
ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยตั้งแต่อยู่ในลิฟต์ กระทั่งเดินมาถึงห้องชุดบนชั้นสิบสอง และทันทีที่ประตูสีขาวปิดลงเสียงกัมปนาทก็ตะคอกลั่นทันที
“พูดมาให้หมด!”
เสียงของแทนไททำหนูน้อยสะดุ้งโหยง แต่ยังไม่ตื่นในทันที “หนูขอเอาลูกไปนอนก่อนนะคะ”
แทนไทไม่ห้ามแล้วกระแทกนั่งที่โซฟาสีเทาอมฟ้า เพียงไม่กี่นาทีหลานสาวที่ไม่กลับไปเหยียบเชียงใหม่นานถึงสามปีก็เดินก้มหน้าออกมาจากห้องนอนที่ปิดประตูกันเสียงไว้
“อิงขอโทษค่ะน้า” สองมือสั่นเทายกพนมไหว้ขณะยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง มันเกิดอะไรขึ้น อิงโกหกน้ามาตลอดเลยสินะ ทำไมไม่พูดไม่บอก ต้องให้รอรู้จากปากชาวบ้านก่อนใช่ไหม” จะให้อดกลั้นไม่ตะคอกอย่างไรไหว ในเมื่อความรู้สึกข้างในพลุ่งพล่านดั่งน้ำบนเตาที่เดือดจัด แต่พอเห็นไหล่สะท้านของหลานและใบหน้าที่ก้มงุดจนชิดอก ความร้อนรุ่มในใจก็ค่อยๆ ทุเลาลง
“น้าแทนรู้ได้ยังไงเหรอคะ ใครบอก”
“ยายศรีที่อยู่หลังวัดน่ะอยู่ๆ ก็เอาไปเล่าทั่วหมู่บ้านว่าอิงดาวหลานฉันมีลูกแล้ว คนพูดต่อๆ กันและก็มีคนมาถามฉันว่าเรื่องจริงหรือเปล่า ไอ้เราก็ปฏิเสธไปอย่างมั่นใจว่าไม่ใช่ แต่ยายศรีเขายืนยันว่าญาติเขาที่ทำงานอยู่กรุงเทพฯ เห็นกับตาว่าแกมีลูกแล้ว”
แทนไทไม่อยากเชื่อลมปากใคร แต่พอเอามาประกอบกับพิรุธที่หลานสาวไม่ยอมกลับเชียงใหม่เลยตลอดเกือบสามปีโดยอ้างว่าติดพันงาน กระนั้นก็ยังติดต่อหาเขาอยู่เนืองๆ และกลายเป็นเขาที่ทนคิดถึงไม่ไหวเลยขึ้นมาเยี่ยมเยียนถึงเมืองกรุง แต่ทุกครั้งแทนไทจะบอกอิงดาวล่วงหน้าก่อนเสมอ ที่ผ่านมาเขาเชื่อใจและให้อิสระหลานสาวทั้งที่ก็ระแคะระคายว่างานจะยุ่งอะไรหนักหนาถึงขั้นไม่สามารถลากลับบ้านกลับช่องได้
“วันนี้ฉันก็เลยขึ้นกรุงเทพฯ โดยไม่บอกให้แกหรือไอ้ภัทรรู้ตัว อ้อ ไม่อยากให้ฉันรู้ถึงขั้นต้องหลอกเรื่องคอนโดฯ เลยงั้นเหรอ”
“อิงขอโทษ อิงผิดไปแล้ว” อิงดาวให้ชื่อคอนโดฯ ของเพื่อนสนิทกับแทนไท เวลาเขาบอกจะขึ้นมาหาที่กรุงเทพฯ เธอก็จะรีบเปลี่ยนไปอยู่ที่นั่น ป้องกันเขามาจ๊ะเอ๋ที่นี่อย่างเซอร์ไพร์ส อย่างน้อยให้ที่อยู่อื่นไปก็มั่นใจว่าแทนไทจะไม่ได้เจอเธอกับลูก
“ฉันไปที่คอนโดฯ นั้นมาแล้วเจอภัทร เค้นถามอยู่นานกว่ามันจะยอมบอกความจริง ทำอย่างนี้ได้ยังไงอิงดาว รู้ไหมว่าทำร้ายความรู้สึกน้าแค่ไหน แล้วพ่อของเด็กล่ะมันอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า”
สิบนาทีก่อนหน้านี้ แทนไทไปที่คอนโดมิเนียมที่เคยมาเยี่ยมหลานสาวอยู่หลายหน เข้าใจว่าอิงดาวพักอยู่ที่นั่นกระทั่งวันนี้ได้รู้ความจริงว่าถูกตบตามาตลอด แทนไทเค้นเอาความกับณภัทรเพื่อนของอิงดาว จนรู้ที่อยู่จริงของเธอ พร้อมกำชับณภัทรห้ามโทร.บอกอิงดาวว่าเขารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แทนไทต้องการจับผิดให้เห็นกับตา
“คือว่า...”
“คืออะไร ทำไมอึกอักพูดยาก” แทนไทหรี่ตาคาดคั้น เสียงอิงดาวยังเจือสั่นเครือด้วยความเกรงกลัวที่มีต่อเขา “ใครเป็นพ่อของลูกแก ใช่ไอ้ภัทรไหม”
“ไม่ใช่ค่ะ”
คำปฏิเสธอย่างรวดเร็วของหลานสาวตามมาด้วยลมหายใจที่ผ่อนอย่างโล่งอกของคนถาม เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้แต่อิงดาวกลับเลือกปิดบังเขาที่ได้ชื่อว่าเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงหนึ่งเดียว ท้องก่อนแต่งไม่ใช่เรื่องเลวร้ายถึงขั้นรับไม่ได้ อีกอย่างอิงดาวก็เรียนจบปริญญาตรีแล้วด้วย การที่เธอปิดบังไว้ทำให้เขาคิดเป็นอื่นไม่ได้เลย
“หรือท้องไม่มีพ่อ ผู้ชายเขาไม่รับใช่ไหมแกเลยไม่กล้าบอกน้า”
เสียงสะอื้นดังลอดจากริมฝีปากสีระเรื่อ ไหล่บางสั่นสะท้านขณะก้มหน้าอยู่เช่นเดิม อารมณ์แทนไทเต็มไปด้วยความโกรธปนน้อยใจ แต่พอเห็นหลานสะอื้นไห้แบบนี้เขาก็ทนรับบทผู้ปกครองมาดโหดต่อไม่ไหว ร่างสูงภูมิฐานลุกจากที่นั่งตรงเข้าไปสวมกอดหลานสาวที่ฟูมฟักมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก อิงดาวกอดตอบพร้อมเสียงสะอื้นที่หนักกว่าเดิม
“อิงขอโทษ”
“สิ่งที่อิงทำไม่ถูกต้องเลย อิงทำน้าใจสลายมาก น้าน้อยใจ น้าเจ็บปวด ทั้งที่เรามีกันอยู่แค่นี้ ทั้งที่น้าเป็นทั้งพ่อและแม่ของอิง แต่ทำไมพอมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นถึงไม่ปริปากบอกสักคำ”
“ขอโทษ อิงขอโทษ” ไม่มีคำพูดอื่นใดอยู่ในหัวนอกจากคำนี้แล้วจริงๆ อิงดาวยังสะอื้นกับอกน้าแทน อ้อมกอดนี้อบอุ่นและราวกับส่วนลึกในใจโหยหามาตลอดหลายปีที่โดดเดี่ยว
แทนไทพาหลานสาวมานั่งที่โซฟาพลางหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นส่งให้ รอกระทั่งเธอหายสะอื้นแล้วจึงดึงเข้าประเด็นเดิมอีกครั้ง
“ทำไมไม่บอกน้าว่าท้อง นี่แปลว่าอิงท้องตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ เลยใช่ไหม ที่บอกว่าทำงานอยู่กรุงเทพฯ ได้ทำจริงหรือเปล่า หรือแค่เลี้ยงลูกเฉยๆ”
“ก็มีงานบ้างแต่อิงเลี้ยงลูกเป็นหลักค่ะ” อิงดาวไม่อยู่ในจังหวะที่จะอธิบายอย่างละเอียดในตอนนี้ ว่าแม้เป็นคุณแม่ฟูลไทม์ แต่ก็มีอาชีพเลี้ยงปากท้องด้วยการทำอาหารอิตาเลียนส่งขายกับแอปพลิเคชั่นเดลิเวอรี่ ออเดอร์เด้งเข้ามาไม่ขาดตลอดทั้งวัน กำไรแสนคุ้มไม่มีขาดทุนเลยสักครั้ง
“โกหกกันได้ลงคอ”
“ขอโทษจริงๆ ค่ะน้า” อิงดาวยกมือพนมไหว้ผู้มีพระคุณเป็นหนที่สอง “อิงไม่กล้าบอกเพราะกลัวน้าผิดหวัง ไม่อยากให้ใครถากถางว่าสุดท้ายก็ซ้ำรอยแม่ของมัน ไม่อยากให้ใครมาว่ากระทบน้าว่าสุดท้ายลูกสาวบ้านนี้ก็ท้องไม่มีพ่ออีกแล้ว อิงไม่อยากเป็นความอับอายของน้า”
แทนไทกลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นจุกตรงคอ ขอบตาพลันร้อนผ่าวตามหลานสาว ความทรงจำวิ่งวนกลับไปในตอนที่เกิดเรื่องกับทอรุ้งผู้เป็นฝาแฝดของแทนไท เธอหนีตามชายคนรักไปก่อนที่พ่อแม่ของฝ่ายหญิงจะตามไปพรากให้ทั้งคู่แยกจากกัน คนรักของทอรุ้งหายสาบสูญจนถึงปัจจุบัน ส่วนทอรุ้งถูกบิดามารดากักขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันนานนับเก้าเดือน ทอรุ้งซึมเศร้าและจิตใจเริ่มบิดเบี้ยวทีละน้อยจากความเจ็บปวดที่สะสม พอคลอดลูกก็กลายเป็นแทนไทที่เหลียวแลทารกตัวน้อย
และเมื่ออิงดาวอายุได้สองขวบทอรุ้งก็ถูกนำตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช ก่อนที่เธอจะหนีออกจากสถานบำบัดและหายสาบสูญไม่มีใครตามเจอได้อีก ครั้นพอสิ้นบุญบิดามารดาแทนไทก็รับดูแลอิงดาวเหมือนลูกแท้ๆ ของตน ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่เคยลืมฝาแฝดที่พลัดพรากจากกันราวสองทศวรรษ ยังระลึกถึงทุกลมหายใจแม้ไม่ได้ออกตามหา
“แล้วสุดท้ายเป็นยังไงล่ะ ความลับมันลับได้ตลอดกาลไหม ไม่ว่าจะเลือกแบบไหนมันก็อับอายอยู่ดี” เสียงเข้มเอ่ยหลังปีนขึ้นมาจากหลุมอดีต “พ่อของเด็กมันเป็นใคร กล้าดียังไงถึงไม่รับผิดชอบ อิงเลี้ยงลูกคนเดียวแบบนี้ได้ยังไง ทำตัวเหมือนหัวเดียวกระเทียมลีบ บอกมาสิว่าพ่อของเด็กเป็นใคร ฉันจะไปลากคอมันมากราบตีน”
“น้าแทนอย่าเลยค่ะ”
“ทำไมล่ะ มันขู่แกเหรอ มันทำร้ายแกหรือเปล่า อย่าทำตัวอ่อนแอแบบนี้”
“อิงไม่ได้อ่อนแอ แต่เขาไม่รักอิงและอิงไม่อยากใช้ลูกเป็นข้ออ้างให้เขาสนใจอิงอีกแล้ว ลูกไม่มีพ่อก็ไม่ได้ขาดความอบอุ่นอะไรเลย หนูไม่มีทั้งพ่อและแม่ก็ยังโตมาได้”
แม้อาจเจ็บปวดมากตอนถูกทั้งเด็กและผู้ใหญ่แถวบ้านล้อเลียนก็ตาม อิงดาวไม่อยากกลับไปอยู่ในที่ที่เคยเติบโต เพราะมลพิษทางใจมันสาหัสกว่าฝุ่นควันในเมืองหลวงนับร้อยเท่าพันทวี
“จะถามอีกครั้งว่ามันเป็นใคร” แทนไทเข่นเขี้ยวสบตาหลานที่กลืนน้ำลายด้วยความหวั่นเกรง
“อิงเลิกกับเขานานแล้วและไม่อยากเกี่ยวข้องกันอีก”
“ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร! ถ้าแกยืนกรานจะไม่บอก ฉันจะบังคับให้ณภัทรเป็นคนรับผิดชอบ ชาวบ้านเขารู้กันทั่วว่าแกมาทำงานที่กรุงเทพฯ กับภัทร ยายศรีมันก็ถามว่าแกท้องกับภัทรใช่ไหม ดังนั้นจะเป็นไรไปหากฉันจะบังคับมันให้รับผิดชอบแก”
“น้าแทนอย่าทำแบบนั้นกับภัทรเลย เขาดีกับอิงมาก เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ นะคะ”
“ไอ้ภัทรมันคงรักแกมากนะถึงได้ยอมเย็บปากสนิท ไม่แย้มให้ฉันรู้เลยสักนิดทั้งที่ฉันเป็นผู้มีพระคุณของมัน ส่งมันเรียนตั้งแต่ประถมจนจบปริญญา จะว่าไปฉันก็ใช้บุญคุณมาบังคับให้มันสมอ้างรับผิดชอบแกได้นี่”
“อย่าตัดอนาคตภัทรแบบนั้นเลยค่ะ ถ้าอิงบอก น้ารับปากได้ไหมว่าจะไม่ไปเอาเรื่องเขา อิงไม่ต้องการอะไรจากเขาจริงๆ อยู่กันสองแม่ลูกก็มีความสุขแล้ว เห็นใจอิงเถอะนะคะ”
“ก็ได้ เห็นใจแกก็ได้ แม้แกไม่เห็นใจฉันเลยก็ตาม”
“น้าแทนอะ อิงขอโท...”
“พอแล้ว ไม่อยากฟังคำขอโทษอีก ฉันอยากได้ยินว่าพ่อของลูกแกมันเป็นใคร”
- ผู้เขียน
