บทที่ 36
“อะไรนะ? คุณหมายความว่ายังไง นี่เครื่องออกไปแล้วอย่างนั้นหรือ”
เซร์คิโอโวยวายลั่น หัวใจร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อสมองร้องบอกว่าแก้วกัลยาไปแล้ว หล่อนจากเขาไปแล้ว โดยที่เขาไม่สามารถเหนี่ยวรั้งอะไรหล่อนไว้ได้เลย
“ใช่ค่ะ ออกไปได้สิบห้านาทีกว่าแล้ว...”
“แต่ผมโทรมาสั่งผู้อำนวยการสายการบินแล้วนี่ว่าอย่าพึ่งให้เครื่องออก” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟัน จ้องมองเจ้าหน้าที่สาวด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม ทุกอณูเนื้อกำลังอัดแน่นไปด้วยโทสะแรงกล้า และเขาก็ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะข่มมันเอาไว้ในอก
“และตอนนี้ก็พึ่งสี่ทุ่มสิบห้านาทีเท่านั้น เครื่องยังไม่น่าจะออก...” นาฬิกาข้อมือ Patek เรือนทองแบบบุรุษที่ราคาแพงระยับบอกเวลาสี่ทุ่มสิบห้านาทีตรงเป๊ะ เจ้าหน้าที่สาวยังยิ้มหวานแม้จะหวั่นเกรงกับพายุอารมณ์ของบุรุษชื่อก้องโลกตรงหน้าเป็นอย่างมากขณะเอ่ยอธิบาย
“มีคำสั่งจากผู้บริหารระดับสูงให้เครื่อง
