บทที่ 41
เสียงประตูห้องถูกเคาะเบาๆ ทำให้ร่างอรชรของแก้วกัลยาที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างสะดุ้งน้อยๆ มือเรียวขาวสะอาดรีบปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้นที่ปิดไม่มิด และเสียงที่ดังตอบกลับมาก็ทำให้หญิงสาวยิ่งหวั่นเกรงมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
“น้าเองหนูแก้ว...”
คนอย่างอำพันแม่เลี้ยงจอมใจร้ายเนี่ยนะจะมาพูดดีๆ กับหล่อนแบบนี้ หญิงสาวสูดลมหายเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตูห้องออกก็พบว่าอำพันยืนยิ้มหวานฉ่ำรออยู่ เป็นไปได้ยังไงที่ผู้หญิงร้อยเล่ห์ตรงหน้าจะมาหยิบยื่นไมตรีจิตให้กับหล่อน ทั้งที่ผ่านๆ มามีแต่ความเหี้ยมโหดเท่านั้นที่มอบให้
“น้าอำมีอะไรกับแก้วหรือคะ”
“น้าขอโทษนะหนูแก้ว... เรื่องเมื่อเย็นนี้” อำพันซ่อนความร้ายเอาไว้ด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม
แก้วกัลยาไม่ตอบ แม่เลี้ยงใจร้ายจึงเอ่ยต่อขึ้นอีก
“น้ารู้ตัวว่าทำผิดไป รู้ตัวว่าไม่ควรจะเอาหน้าแบบนั้น น้าขอโทษ
