บทที่ 54
เซร์คิโอแสยะยิ้ม มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความขยะแขยง “ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องอธิบายอะไรให้กับคนอื่นฟัง ขอให้มีความสุขกับไอ้ชู้รักหน้าจืดนี่ไปนานๆ นะ ขอให้โชคดี” และเขาก็เดินจากไป จากไปโดยไม่หันกลับมามองหล่อนอีกเลย แก้วกัลยายืนนิ่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม ความสูญเสียที่กำลังเผชิญหน้าอยู่มันเหี้ยมโหดยิ่งนัก และหล่อนไม่มีทางทนรับมือกับมันได้นานอย่างแน่นอน
“คิโอ้... อย่าพึ่งไป” หญิงสาวกำลังจะวิ่งตามคนตัวโตที่ผละจากไปด้วยความเข้าใจผิด แต่ก็ถูกศุภมรดึงเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยแก้วนะพี่มร แก้วจะตามเขาไป”
“จะไปยุ่งกับเขาทำไม แก้วไม่ได้รักเขานี่ แก้วรักพี่”
แก้วกัลยาเม้มปากแน่น มองชายตรงหน้านิ่งอย่างสิ้นสุดความอดทน
“แก้วรักเขาค่ะพี่มร แก้วรักคุณเซร์คิโอ แก้วรักสามีของแก้ว ปล่อยแก้วได้แล้วนะ!”
หญิงสาวสะบัดมือของตนเองแรงๆ แต่ศุภมรที่ตอนนี้กำลังอ้าปากค้างเพราะตกใจกับสิ่งที่พึ่งได้ยินก็ยังไม่ยอมปล่อย
