บทที่ 58
อำพันที่พึ่งกลับมาช็อปปิ้งนอกบ้านอดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นรถของสามีจอดที่หน้าบ้าน ทั้งๆ ที่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยสักนิด หล่อนลงจากรถและรีบเดินเข้ามาในบ้านก็พบองอาจนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องรับแขก อำพันเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้มหวานฉ่ำ แต่ก็ต้องหน้าเจื่อนเมื่อสามีไม่ยิ้มตอบเหมือนเช่นทุกวัน
“คุณพี่เป็นอะไรไปคะ ทำไมหน้าบูดจัง” หล่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แต่ถูกองอาจผลักจนกระเด็นตกลงไปที่พื้น
“คุณพี่ทำอะไรคะเนี่ย อำเจ็บนะ” อำพันตวาดลั่นกับท่าทางร้ายกาจของสามี องอาจหันมาจ้องหน้าภรรยาเขม็งด้วยสายตาที่อำพันเห็นแล้วก็อดหวาดหวั่นไม่ได้
“ทำไมมองอำแบบนั้นล่ะคะ” หล่อนกำลังจะเข้าไปหาอีกครั้ง แต่เสียงกระด้างขององอาจหยุดการเคลื่อนไหวเอาไว้เสียก่อน
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”
“คุณพี่คะ?” อำพันมองสามีอย่างต้องการคำอธิบาย
“ออกไปจากบ้านของฉันเสีย” องอาจวางแก้วเหล้าในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินมาเผช
