บทที่ 59
เซร์คิโอในชุดสูทเนื้อดีราคาแพงระยับสีน้ำเงินอมดำยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงนอนที่มีร่างอรชรของแก้วกัลยาหลับใหลอยู่ด้วยสายตาเยือกเย็น คำพูดไร้หัวใจของเจ้าหล่อนยังคงติดแน่นอยู่ในสมอง และมันก็ทำให้เขาตัดสินใจที่จะกลับมาดริดในทันที
“แก้วรักพี่มร รักมาก และไม่มีวันรักผู้ชายใจร้าย เอาแต่ใจ ป่าเถื่อนแบบคุณเด็ดขาด”
ชายหนุ่มในชุดพร้อมเดินทางขยับออกห่างเตียงกว้าง มุ่งหน้าเดินผ่านประตูกระจกออกไปยังริมระเบียง ทั้งน้ำพุ ทั้งสวนดอกไม้นานาพันธุ์ตรงหน้ากำลังออกดอกบานสะพรั่ง บรรยากาศตอนเย็นยามดวงอาทิตย์อัสดงช่างงดงาม เขาควรจะรู้สึกเบิกบานใจไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึง...
รู้สึกหดหู่นักนะ...
ทำไมต้องรู้สึกเหมือนกับกำลังจะควักดวงใจของตนเองทิ้งไปทั้งดวงด้วย ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ เซร์คิโอพยายามหาคำตอบให้กับตัวเองอย่างสุดความสามารถ และในที่สุดก็ได้คำตอบแท้จริงของหัวใจ เขาหันกลับไปมองร่างแน่งน้อยบนเตียงอีกครั้งด
