บทที่ 62
ยี่สิบนาฬิกาสิบห้านาทีพอดีเป๊ะประตูห้องนอนไม้บานใหญ่ของเซร์คิโอก็เปิดกว้างออก พร้อมๆ กับร่างสูงสง่าที่เดินฝ่าความมืดสลัวเข้ามา มือใหญ่กดเปิดสวิตช์ไฟจนสว่างไปทั่วทั้งห้อง ก่อนที่คนตัวโตจะเดินไปทิ้งกายลงนอนแผ่หราบนเตียงด้วยท่าทางอ่อนล้า
แก้วกัลยาแอบมองอยู่ที่ริมระเบียงห้องด้วยหัวใจสั่นสะท้าน หวาดกลัวกับภารกิจที่จะต้องเผชิญยิ่งนัก ยิ่งเห็นรอบกายของเซร์คิโอเต็มไปด้วยความเย็นชาด้วยแล้ว หล่อนก็ยิ่งหวั่นเกรง จนบางทีแทบจะอยากบินกลับเมืองไทยไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
หญิงสาวถอนใจออกมา ปล่อยผ้าม่านในมือให้มันปิดสนิทลงเมื่อคนตัวโตลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน ช่องว่างเล็กๆ ทำให้หล่อนมองเห็นว่าเจ้าของห้องสุดหล่อกำลังทำอะไรอยู่ แก้มสาวแดงก่ำแทบไหม้เมื่อกะพริบตาแวบเดียวพ่อเจ้าประคุณก็ล้อนจ้อนเสียแล้ว
เสื้อผ้าแบรนด์ถูกถอดกองอยู่กับพื้นพร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ที่มีทุกส่วนสัดมหึมาไปเสียหมดขยับมาตรงระเบียงที่
