ยัคถามขึ้น คีตาเงยหน้าสบตากับเขา เดาว่าหน้าตาของตัวเองตอนนี้คงดูแทบไม่ได้
“เปล่า”
“ถ้าไม่สบายก็ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลได้”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“งั้นก็กลับไปทำงาน”
“ฉันขอยืมโทรศัพท์คุณหน่อยได้ไหม”
ยัคนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าและล้วงหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ขอบคุณค่ะ”
คีตาเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงอู้อี้และรับมาไว้ในมือ เธอกดโทรออกหาป้าพิศ และครั้งนี้ทำให้หญิงสาวใจชื้น
(ฮัลโหล)
“ป้าพิศ คีเองนะคะ ตอนนี้ทางนั้นเป็นยังไงบ้างคะ”
คีตาจะได้รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไป ควรรออยู่ที่นี่เช่นเดิม หรือควรกลับไป แม้ว่าจะรู้ว่าชาวีคงไม่ปล่อยเธอเอาไว้ถ้าหากรู้ว่าคีตากลับกรุงเทพ เธออาจจะถูกจับทันที คนเลวเหล่านั้นคงหาเรื่องยัดคดีไม่ให้เธอได้คิดหาทางแย่งทุกอย่างคืนมา
แต่อยู่ที่นี่ก็ไม่ต่างอะไร และไม่รู้วันไหนเธอจะถูกขุนภาคจับไปขายให้พวกค้ามนุษย์ที่ชายแดน เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำจริงหรือแค่ขู่ แต่คีตา
