ความรักครั้งใหม่
2080 คำ
@สองวันต่อมา
"คุยกับใครวะ...ยิ้มหน้าบานเชียว" ธันวาเอ่ยขึ้นเสียงดังพร้อมขมวดคิ้วมองเพื่อนตัวเองที่จู่ๆ ก็ยิ้มเหมือนคนมีความรัก ทั้งที่ปกติมีท่าทีเฉยชาเย็นชากับทุกสิ่งอย่าง
“เสือก” สิงหาตอบกลับสั้นๆ พลางปรายตามองแบบไร้ความรู้สึก แต่แววตากลับแฝงความขำ
"อ้าวไอ้นี่...กูถามดีๆ ไหม" ธันวาถลึงตาใส่ด้วยความหงุดหงิดนิดๆ
สิงหาไม่ตอบอะไร เพียงแค่หลุบตามองโทรศัพท์ในมือตัวเอง แล้วจู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้ม...ยิ้มกว้างแบบที่เพื่อนไม่เคยเห็นบ่อยๆ ริมฝีปากยกโค้งอย่างใจดี สายตามีประกายจนคนมองรู้สึกแปลกใจ
"เฮ่อะ! ยิ้มให้กูเฉยเลย" ธันวาร้องออกมา สีหน้าผสมความประหลาดใจและไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"มันยิ้มได้ก็ดีแล้วไหม...มึงจะอะไรกับมันนักหนา" มีนที่นั่งข้างๆ เอ่ยเสียงเรียบ พยายามกลั้นขำกับปฏิกิริยาเกินจริงของธันวา
"มันหึงไง...ผัวแอบมีเมียน้อย 555" ปืนแทรกขึ้นพร้อมหัวเราะชอบใจ ราวกับจับไต๋เพื่อนได้
"ไอ้เชี้ยปืน...เมื่อไหร่มึงจะเลิกกวนตีนกู" ธันวาหันไปแยกเขี้ยวใส่คนข้างๆ ทันที ก่อนจะหันกลับมาหาสิงหาอย่างไม่ยอมแพ้ "ตกลงมึงคุยกับใครกันแน่วะ...ยิ้มอยู่ได้ อย่างกับคนบ้า"
สิงหาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ ยิ้มอีกครั้ง คราวนี้สายตาดูอบอุ่นกว่าทุกครั้งก่อนตอบเรียบๆ แต่เสียงชัด
“แฟน”
“ฮ่ะ!? แฟน!?”
เสียงประสานของธันวา มีน และปืนดังขึ้นพร้อมกัน เหมือนนัดกันไว้ก่อน ก่อนจะมองหน้ากันอย่างกับเห็นผี
"มึงอย่ามาล้อเล่น...เมื่อวานกูยังเห็นไอ้พายุโพสต์รูปคู่กับพลอยใสอยู่เลย" ธันวาท้วงเสียงแข็ง สายตามองเพื่อนตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ
"แล้ว?" สิงหาตอบกลับหน้าตายเหมือนไม่ได้สนใจสักนิด
"พลอยใสยังคบอยู่กับไอ้พายุ จะมาเป็นแฟนมึงได้ไงวะ ... นี่มึงเสียใจมาก จนหลอนไปแล้วเหรอเพื่อน" ธันวาพูดพลางพิงพนักเก้าอี้ สีหน้าครุ่นคิดราวกับกำลังวิเคราะห์ปริศนา
"กูบอกตอนไหน...ว่าแฟนที่กูพูด หมายถึงพลอยใส"
"ถ้าไม่ใช่พลอยใสแล้วใคร...กูก็เห็นมึงจมปักอยู่กับคนๆ เดียว" ธันวาเริ่มเสียงเบาลง แต่ยังคงจ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่ยอมแพ้
สิงหายกยิ้มมุมปาก ยักไหล่เหมือนจะยั่วเล่น “ไม่บอก...ไปสืบเอาเอง…” เขาพูดแค่นั้นก็หันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ นิ้วโป้งไถหน้าจออย่างสบายใจ ทิ้งความสงสัยกองโตไว้ให้เพื่อนทั้งสามคนที่ยังอึ้ง
"อ้าว ไอ้เชี้ย...มึงจะมาทิ้งปริศนาให้กูแก้แบบนี้ไม่ได้!" ธันวาโวยลั่น รู้สึกเหมือนโดนทิ้งกลางดงปริศนาแบบไม่ทันตั้งตัว
"มึงจะอะไรกับมัน...จะเป็นใครก็เรื่องของมันไหม...มันมีแฟนก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ...เดี๋ยวมันก็พามาเปิดตัวเองนั่นแหละ" มีนพูดกลั้วหัวเราะเหมือนจะกลบเกลื่อนความสงสัยในตัวเอง
"อืม...มึงก็อย่าหึงซี้ซั้วดิวะ เก็บอาการบ้าง" ปืนแซวเข้าให้อีกดอก
"ยัง! มึงยังไม่เลิกกวนตีนกูอีก เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจกลับมาจีบมีนเหมือนเดิมดีไหม?" ธันวาแกล้งขู่ ก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นปืนเริ่มแสดงอาการ
"มึงก็ลองดู...ก่อนตัดสินใจอย่าลืมดูเบอร์รองเท้ากูไว้ด้วย...จองวัดไว้เลยก็ดี..." ปืนตอบเสียงนิ่ง แต่แววตาไม่เล่นด้วยเลยสักนิด
"หึ...ดุจริง...หวงจริงนะกับอีแค่เมียเนี้ย" ธันวาหัวเราะแห้งๆ พอเห็นเพื่อนขึ้นก็แหย่ต่อให้หายหงุดหงิด
"คนไม่มีใครเอาอย่างมึง ไม่เข้าใจคนมีเมียหรอก...เนาะมีนเนาะ" ปืนหันไปยิ้มให้มีนที่หลุดหัวเราะออกมาเต็มเสียง
"กูอยากจะอ้วก" ธันวาบ่นงึมงำ แต่รอยยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้า
"55555 สองคนนี้ไม่ทะเลาะกันสักวันกินข้าวไม่อร่อยเหรอ?" มีนหัวเราะชอบใจออกมาอย่างหมั่นไส้
"กูไปนะ...มีธุระ" สิงหาลุกขึ้นทันที สีหน้าสงบนิ่งแต่ดวงตามีประกายบางอย่างที่เพื่อนสังเกตได้
"ธุระอะไร...หมู่นี้มึงมีธุระบ่อยนะไอ้สิง" ธันวาถามอย่างสงสัย
"ไปรับพาขวัญ...อีกสิบนาทีจะเลิกแล้ว"
“น้องขวัญ?” ธันวาทำหน้าสงสัยหนักกว่าเดิม "ทำไมต้องไปรับวะ ปกติไม่เคยเห็นจะคุยกัน"
"อืม" สิงหาตอบสั้นเหมือนเคย
"ไปรับทำไมวะ? อยู่คนละทางกับคอนโดมึงเลยนะ ปกติเห็นลุงหมายมารับไม่ใช่เหรอ?" ธันวายังคงเซ้าซี้ไม่หยุด ขณะที่มีนกับปืนเริ่มมองหน้ากัน แล้วยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน
"ก็แฟนกูไง...กูไปรับ แปลกตรงไหน?" สิงหาตอบหน้านิ่ง แต่ประโยคนั้นทำเพื่อนทั้งสามถึงกับเงียบกริบไปชั่วขณะ
"ไอ้เชี้ยสิง...มึงอย่าบอกนะว่าแฟนที่มึงพูดถึงคือน้องขวัญ!?" ธันวาร้องขึ้นทันทีที่ประโยคนั้นประมวลเสร็จในสมอง
"อืม..." สิงหายักคิ้วให้เพื่อนรักหนึ่งทีก่อนจะยิ้มกวนๆ ให้พวกมันอย่างผู้ชนะ
"ไหนมึงบอกไม่สนใจไง..ไอ้เพื่อนชั่ว..กูอุตส่าห์เล็งน้องไว้...ไอ้สิง...กูไม่ยอม..มึงไปเลิกกับน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ... : ธันวาออกอาการงอแง ก่อนจะบ่นให้สิงหายกใหญ่ สิงหาได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มให้กับความติ๊งต๊องของเพื่อน ก็รู้ว่าธันวามันชอบพาขวัญมาก ชอบถึงขนาดไปบอกจบความสัมพันธ์กับสาวๆที่เคยควง มันโล๊ะล้างสต็อคจนหมดไม่เหลือแม้แต่คนเดียว...กะจะเร่งเครื่องจีบคนเป็นน้อง แต่โทษทีเขามันเร็วกว่า..ไม่ปล่อยให้เพื่อนรักมาเป็นศรัตรูหัวใจแน่นอน..ตัดไฟตั้งแต่ตอนที่มันยังไม่ก่อ...จะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรกันไปมากกว่านี้....
@2 เดือนต่อมา > ห้องชมรม
“หนู…บ่ายนี้ไปดูหนังกันไหม…”
เสียงทุ้มของสิงหาดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดเจนในความตั้งใจ แววตาคมสบตากลมของหญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ปลายนิ้วยาวไล้หลังมือของพาขวัญเบาๆ อย่างเว้าวอน พาขวัญชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มจาง ๆ
“ก็ได้นะคะ หนูว่างพอดี…แล้วพี่สิงไม่มีเรียนเหรอคะ”
“มี...แต่วันนี้อยากโดดเรียนไปดูหนังกับแฟน” เสียงของเขาอ่อนลง ราวกับตั้งใจพูดให้เธอใจเต้นแรง ยิ่งสายตานิ่งๆ แบบนั้น ยิ่งทำให้ใจของพาขวัญเต้นไม่เป็นจังหวะ
“เกเร…” พาขวัญบู้หน้าเบา ๆ พลางเบี่ยงสายตาหนี เขินแต่ไม่อยากแสดงออกมากนัก
“เกเรแล้วอยากลงโทษไหมล่ะ…” สิงหากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “จะได้เปลี่ยนจากโรงหนัง…ไปเป็นโรงแรมแทน…”
“พี่สิง!!...” พาขวัญรีบหันไปมองด้วยใบหน้าแดงจัด ร้อนผ่าวไปทั้งสองแก้ม “พูดอะไรแบบนั้นคะ…เดี๋ยวใครมาได้ยิน…”
“ได้ยินแล้วไง…” เสียงของเขายังคงนุ่มและทุ้มต่ำ ราวกับจงใจทำให้เธอหวั่นไหว “ไม่เห็นต้องแคร์เลย…”
“ชิ…ใครจะเหมือนพี่ล่ะคะ…” พาขวัญบ่นอุบ แต่สายตาหลบตาพี่ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างน่ารักน่าหยิก
“เวลาหนูเขินก็น่ารักดีเหมือนกันนะ…” สิงหาหัวเราะในลำคอเบาๆ สายตาไล่มองใบหน้าแดงจัดของคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู “แก้มแดงเหมือนมะเขือเทศเลย…”
“พี่ก็อย่าแกล้งหยอดหนูบ่อยสิคะ…แกล้งจนหนูคิดว่าพี่เป็นคนแบบนั้นจริง ๆ แล้วเนี่ย…” เธอเม้มริมฝีปากแน่นพยายามซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ แต่แววตาเธอสั่นไหวไปหมด
“ก็ใช่ไง…พี่ก็เป็นแบบนั้นแหละ…อยู่ใกล้หนูทีไร ต๋อมความหื่นมันทำงานทุกที…”
“หนูว่าพี่หื่นทุกที่ทุกเวลามากกว่ามั้ง…” พาขวัญเบ้ปาก “ทำมาเป็นเอาหนูไปเป็นข้ออ้างอีก…”
“ไม่ได้อ้าง…” สิงหายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ กอดเอวเธอจากด้านหลังแบบไม่ให้ตั้งตัว
พาขวัญสะดุ้งเล็กน้อย
“พี่สิง…ปล่อยหนูนะคะ…”
“เป็นแฟนกัน กอดกันไม่ได้เหรอ…แค่กอดเอง ไม่เห็นต้องตื่นตกใจขนาดนี้เลย…”
เสียงเขานุ่มนวลแต่แฝงไว้ด้วยแววเจ้าเล่ห์ มือหนาค่อยๆ ลูบแผ่นหลังเล็กของเธอเบาๆ ก่อนจะดึงตัวเธอให้นั่งซ้อนลงบนตักเขาโดยที่เขานั่งพิงโซฟาอยู่ก่อนแล้ว ปลายคางของสิงหาวางลงบนไหล่เธออย่างแนบแน่น ขณะที่วงแขนก็กอดรัดเธอไว้แน่นหนา เขาโอบเธอแน่นราวกับกลัวเธอจะหายไปในพริบตา
“ก็หนูไม่ชินนี่คะ…” เธอเอียงหน้าหนี หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด แต่เขาไม่ปล่อย…กลับกระชับกอดแน่นขึ้นอีก ใบหน้าคมคายซุกไซ้ลงที่ซอกคอระหงของเธอ ก่อนจะไล้จมูกลงไปใกล้แอ่งไหปลาร้าด้วยจังหวะเนิบช้า ลมหายใจอุ่นเป่ารดผิวเนื้อบาง ๆ ทำเอาคนในอ้อมแขนสั่นไหวไปทั้งร่าง
“พะ…พี่สิง…” พาขวัญร้องเสียงแผ่ว หดคอหนีแทบไม่ทัน ยิ่งดิ้นดูเหมือนจะยิ่งกระตุ้นให้เขาไม่ยอมผละห่าง มือหนาที่โอบเอวเริ่มไล้สูงขึ้น ลูบผ่านหน้าท้องแบนราบไปจนเกือบถึงเนินอกนุ่มนิ่ม แต่แล้ว…มือของเขาก็ถูกคว้าเอาไว้แน่น
“จึ.!” สิงหาหลุดเสียงในลำคออย่างขัดใจ
“จึ…อะไรคะ…” พาขวัญหันมามองหน้าคนพี่
“เกือบจะถึงอยู่แล้วเชียว…เสียดาย…” เขาทำหน้างอ จงใจส่งสัญญาณว่างอน แต่ในใจกลับหัวเราะขำอยู่คนเดียว
“พี่สิง…ทำไมทำหน้างอแบบนั้นล่ะคะ…” พาขวัญเอียงคอถาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดปนเอ็นดูทคนพี่เงียบ…เบนหน้าหนีไปอีกทางอย่างกับเด็กน้อยงอแง
“พี่สิง…อย่างอนเลยนะคะ…หนูยังไม่ชินนี่น่า…พี่ให้เวลาหนูหน่อยไม่ได้เหรอ…” เขายังคงนิ่ง แต่ริมฝีปากกระตุกยิ้มอยู่แผ่วเบา
“...ไม่ลองแล้วเมื่อไหร่จะชิน…”
“พี่ก็ให้เวลาหนูหน่อย…ไหนบอกค่อยๆ เรียนรู้กันไป ไม่รีบร้อนไงคะ…”
“………ให้รอจนแก่เลยไหมล่ะ…”
“ถ้าหนูไม่ยอม…พี่จะเลิกคบกับหนูก็ได้นะ…ตัดใจตอนนี้ดีกว่าให้มันผูกพันจนตัดไม่ขาด…” เสียงของพาขวัญเบาลง ดวงตาสั่นระริก ความน้อยใจค่อยๆ พร่างพรูออกมาทางน้ำเสียงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว สิงหาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมเธอแผ่วเบา
“โถ่…เด็กดี…พี่แค่ล้อเล่นเอง…คิดจริงจังไปได้…” เขาดึงเธอมากอดแน่นอีกครั้ง ใบหน้าแนบแก้มนุ่มเบาๆ
“ถ้าหนูยังไม่พร้อม พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร…เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ จนกว่าหนูจะมั่นใจก็ได้…”
“จริงเหรอคะ…”
“อือหือ…พี่ไม่รีบ…รอได้…”
พาขวัญยิ้มบางๆ ดวงตาฉายแววอุ่นไหว ก่อนจะโน้มหน้าไปแตะริมฝีปากลงที่แก้มเขาเบาๆ
“ขอบคุณนะคะ…จุ๊บ…”
สิงหานิ่งค้างไปชั่ววินาที ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างคนที่โดนตกหมดใจ แล้วกระซิบข้างหูเธอเสียงแผ่ว…
“ถ้าจุ๊บอีกที…พี่อาจจะเลิกคิดเรื่องดูหนัง แล้วพาไปที่อื่นแทนนะ…”
"ใครจะไปกับพี่กันเล่า"
พาขวัญจุ๊บไปยังแก้มของคนเป็นพี่ ก่อนที่ทั้งคู่จะยิ้มให้กันอย่างมีความสุข..ตลอดระยะเวลาสองเดือนที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถือว่าพัฒนามาในทางที่ดีขึ้น...การเรียนรู้นิสัยใจคอกันแบบค่อยเป็นค่อยไป ถือเป็นแนวทางเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดี..หัวใจที่เคยหม่นหมองของสิงหา..ตอนนี้กลับมากระชุ่มกระชวยขึ้นอีกครั้ง..การเปิดใจให้ใครคนใหม่ไม่ได้อยากอย่างที่คิด เมื่อก่อนเขาคงปักใจกับพลอยใสมากเกินไปจนปิดกั้นความสุขในชีวิต ไม่ยอมเรียนรู้ ไม่ยอมเปิดใจ ตั้งกำแพงเอาไว้สูง แต่พอตอนนี้ได้รู้จัก ได้เรียนรู้กับคนใหม่ๆ โลกที่เคยเป็นสีเทา กลับมามีสีสันได้อีกครั้ง เพราะผู้หญิงที่ชื่อ 'พาขวัญ'
- ผู้เขียน
