ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดกระโบงยีนสั้นขึ้นมาเหนือหัวเข่า ส่วนเสื้อก็สีขาวแขนยาวเปิดไหล่ เสื้อผ้าพวกนี้ฉันซื้อไว้นานแล้ว แต่ไม่กล้าใส่สักที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้ถึงกล้าใส่มัน รู้สึกเบื่อชีวิต เบื่อทุกอย่างรอบๆตัว อยากกลับโคราช คิดถึงเพื่อน ไม่อยากอยู่กรุงเทพแล้ว
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเหนื่อยใจ ให้กับความคิดของตัวเอง มันก็คงจะเป็นแค่ความคิดนั่นแหละ ฉันไปไหนไม่ได้หรอก
ฉันนั่งรอไม่นาน พี่หมอภาคก็โทรศัพท์มาบอกว่าถึงหน้าบ้านแล้ว ฉันสะบัดความคิดพวกนี้ออกจากหัวก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพาย จากนั้นก็ลงไปหาพี่หมอที่กำลังจอดรถรออยู่
@ภายในรถ
“แต่งตัวแบบนี้น่ารักดีนะเรา” พอฉันขึ้นมาบนรถพี่หมอก็เอ่ยปากชมทันที มันรู้สึกเขินนะที่พี่หมอชมแบบนี้
“รีบไปกันเถอะค่ะ”
“แล้วมัน ไม่ว่าหรอที่ตัวเล็กออกมาแบบนี้” มันที่พี่หมอพูดถึงคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ขุนเขา
“ไม่ว่าหรอกค่ะ” พอคิดถึงคนใจร้ายแบบเขาทีไร
