มือหนาของพี่ขุนเขาจับปลายคางของฉันให้หันไปมองเขา เขาจ้องมองใบหน้าของฉันก่อนจะค่อยๆขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม
“เป็นอะไรอีก ร้องไห้อีกทำไม”
ฉันร้องไห้อีกแล้วงั้นหรอ น้ำตามันไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย
“หนูไม่ได้อยากร้อง น้ำตามันไหลออกมาเอง”
“ขี้แงจริงๆ” พี่ขุนเขาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน
“ก็หนูบอกแล้วไงว่าหนูไม่ได้อยากจะร้องไห้สักหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับปัดมือพี่ขุนเขาออก ก่อนจะนอนตะแคงหันหลังให้เขา
“ขอโทษ...” พี่ขุนเขาพูดคำว่าขอโทษออกมาเบาๆ เหมือนกลัวว่าฉันจะได้ยินที่เขาพูด
แค่คำว่าขอโทษเองมันยากนักหรอ ที่จะพูดมัน
“ให้อภัยฉันรึเปล่า”
“หนูมีสิทธิ์ตอบว่าไม่ ด้วยหรอคะ”
“ไม่มี”
“แล้วจะถามหนูทำไม”
จบคำพูดของฉันพี่ขุนเขาถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับเอามือมาจับตัวฉันให้หันไปหาเขาอีกครั้งเช่นเคย
“ฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วไง จะโกรธอะไรหนักหนา ฉันทำไปทั้
