“พะ พี่พนา...”
คนที่ฉันกำลังรอเดินเข้ามาไม่ให้สุ้มเสียง รู้ตัวอีกทีเขาก็มายืนอยู่ข้างกายฉันแล้ว
“ทำไมปังเมาขนาดนี้ล่ะ”
ฉันไม่ได้เอ่ยตอบอะไรส่วนพี่พนาก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้มากความ ร่างสูงโน้มตัวลงมาช้อนร่างน้องสาวที่ไร้สติขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดโดยมีฉันช่วยหิ้วข้าวของเดินตามมาที่รถ
วันนี้พี่เขาไม่ได้ขับน้องแดงคันโปรดมารับแต่เปลี่ยนเป็นเบนซ์สีดำแทน
“ของปังค่ะ” ฉันยื่นกระเป๋าของเพื่อนให้พี่พนาแต่เขาไม่รับกลับเอ่ยปากพูดประโยคอื่นแทน
“ขึ้นรถ”
“คะ?”
“ขึ้นรถสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ตอนแรกก็ว่าจะปฏิเสธแต่ดูจากเวลาแล้วฉันก็ไม่อยากลำบากตัวเองไปเสี่ยงกับการโทรเรียกรถให้มารับในช่วงเวลาอันตรายแบบนี้เหมือนกัน ยิ่งอยู่ตัวคนเดียวด้วยก็ยิ่งไม่ปลอดภัย
ฉันตัดสินใจเดินมาเปิดประตูหลังกะจะนั่งข้างขนมปัง แต่ยังไม่ทันไรสายตาพิฆาตคู่หนึ่งก็จ้องมองฉันไม่วางตา
“เธอจะให้พี่เป็นคนขับรถให้หรือไง มานั่งด้านหน้า”
“ค่ะ”
