สายน้ำ Talk
ฉันนั่งจ้องประตูห้องตรวจหมายเลขสาม ซึ่งไม่นานชายหนุ่มสูงในชุดไปรเวทเสื้อโปโลสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำพร้อมรองเท้าหนังทรงคุณชายก็เดินออกมาจากห้องตรวจด้วยสภาพอิดโรย เห็นหน้าซีดเซียวมาแต่ไกล ซึ่งพอเห็นหน้าฉันเขาก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเดินมานั่งลงข้างกัน
“ขนมปังล่ะ”
“ออกไปนั่งเล่นเกมข้างนอกค่ะ” ฉันเอ่ยตอบโดยที่สายตายังจดจ่ออยู่ที่หน้าเขาด้วยความเป็นห่วง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังขมวดคิ้วกระทั่งอีกคนทักขึ้นมา
“คิ้วผูกกันจนจะกลายเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว”
“ถ้ามันผูกได้ขนาดนั้นหนูคงกลายเป็นสิ่งประหลาดของโลกไปแล้วล่ะ”
“หึ ก็จริง” ใบหน้าซีดจางไร้สีเลือดจนสิ้นเชิง สภาพแบบนี้ไม่ต้องแอดมิทที่โรงพยาบาลจริงเหรอเนี่ย
“แล้วนี่เป็นยังไงบ้างคะ”
“ก็แค่ป่วยไม่ได้เป็นอะไรมา...” ไม่ทันรอให้เขาพูดจบฉันก็ยกมือขึ้นไปอังหน้าผาก พี่พนาสะดุ้งตกใจจนกลืนเสียงประโยคสุดท้ายหายเข้าไปในลำคอ
ตัวร้อนขนาด
