เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
KUNPOL TALK ใครมันจะไปบ้าจี้ตามใครก็ไม่รู้ เพิ่งจะรู้จักมักจี่กันไม่ถึงเดือนแต่จะตามเขาไปเที่ยวไกลถึงมัลดีฟส์ มันมีเหรอครับ.. ผมเดินเหม่อลอย ขณะที่ปลายเท้ามาหยุดอยู่หน้ารถหรูของภาคชวินทร์ ในมือกำพาสปอร์ตเอาไว้แน่น สมองลอยปลิวไปไกลจนเรียกกลับมาไม่ทัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มันเหมือนกับการกดแฟลชกล้องถ่ายรูป เผลอกะพริบตาครั้งเดียวผมก็ได้ทำพาสปอร์ตเตรียมบินไฟท์คืนนี้ซะแล้ว เจ้าของนัยน์ตาสีหม่นหันกลับมามอง เมื่อเขาเห็นว่าผมหยุดเดินกะทันหัน เขามารับผมถึงหน้ามหาวิทยาลัย ไม่ต้องโทรมาหาก็โดดเด่นจนผมอยากจะยกมือกุมขมับ เพราะเขาดันเตรียมช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้ ให้ผู้ชายอย่างขุนพลถือดอกไม้สีแดงสดขนาดนั้น จะไม่ให้เด่นได้ยังไง แล้วช่อดอกไม้เจ้าปัญหาก็วางอยู่ในรถเขานั่นแหละ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายกับคนอย่างภาคชวินทร์เลยว่ะ “กังวลหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม “ครับ” ผมเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามกลับ