“อือ..”
ตกกลางดึกที่ผมถูกปลุกให้รู้สึกตัว จากเสียงของคุณภาคที่ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท
ผมขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมองห้องที่ไร้แสงไฟ แต่ยังมีแสงจันทร์คอยให้ความสว่าง
คนที่นอนข้างกายพลิกตัวหันหลังให้ แต่กลับมีเสียงครางในลำคอเหมือนกำลังจะพูดอะไรสักอย่างงึมงำอยู่คนเดียว
“คุณภาค”
ผมลุกพรวดขึ้นมานั่งแทบจะทันที พลางใช้มือจับไหล่เขาเขย่าให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว
ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดพรายตามกรอบหน้าและลำคอ พลันเรียวคิ้วผมก็ขมวดเข้าหากันด้วยความตกใจ ใช้ฝ่ามือตบเบาๆ เข้าที่แก้มขาวสองสามที
“คุณภาคครับ”
ผมโน้มตัวกอดเขาไว้ในอ้อมแขน หลังไม่ได้รับการตอบกลับจากอีกฝ่าย พลางลูบต้นแขนอีกข้างเพื่อปลอบประโลมให้เขาสงบลง
มันได้ผล..
เขาหยุดพึมพำแล้วปรือตาขึ้นมองผมครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งแล้วทุกอย่างก็เข้าสู่ความสงบทันที
“ฝันร้ายอีกแล้วหรอ” ผมพูดขึ้นกับตัวเองปนความสงสารเขาจับใจที่ต้อ
