อนาวิลชักชวนให้คิมหันต์มาเป็นเพื่อนด้วยอีกคน เพราะถ้าปลายฝนไม่ยอมกลับไปพร้อมกับเขา คิมหันต์อาจจะมีคำพูดที่ดีจูงใจเธอได้มากกว่า เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยอมกลับไปมือเปล่าอย่างแน่นอน
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินพังงาเป็นเวลาเย็นของวันแล้ว แต่โชคดีที่ว่าอำเภอที่บ้านแม่ของปลายฝนเคยอาศัยอยู่ ไม่ได้อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากนัก สองหนุ่มเพื่อนซี้ทำการเช่ารถจากสนามบิน ขับไปตามจีพีเอส ที่บิดาของปลายฝนส่งมาบอกเมื่อตอนเช้า หัวใจของอนาวิลเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเข้าใกล้หมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่เขายิ่งรู้สึกประหม่ามากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก ควรจะทำหน้าอย่างไรถ้าต้องเจอกันอีกครั้ง ควรจะพูดแบบไหนไม่ให้ปลายฝนโกรธและยอมยกโทษให้กัน
"ฉันว่าบ้านหลังนั้นแน่เลยว่ะคิม จอดไกล ๆ หน่อยไหมแล้วเราเดินเข้าไปก็ได้"
"ทำไมวะ ก็จอดหน้าบ้านเลยฝนจะได้ไม่ต้องหนีเราไปอีก" คิมหันต์แย้งกลับอย่างไม่เห็นด้วย
"ไม่ดีหรอก ฉันอยากไป
