ทั้งคู่เดินตามกันไปที่ป่าอีกฝั่ง และในความทึบหนานั้นมันมีโกดังเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ที่นั่น โกดังที่ก่อสร้างด้วยโครงเหล็กและเมทัลชีท ภายในมีตู้เหล็กคล้ายเซฟขนาดใหญ่แถมยังมีรหัสในการเปิดอีกด้วย
“ งานที่ผมทำ คือใช้ที่นี่คล้ายโกดังพักสินค้าพวกลูกค้าก็แค่มานัดรับส่งกันที่นี่ ดินแดนภูธาราไม่ได้อยู่ในเขตการปกครองของใครทั้งนั้น ไม่มีตำรวจทหาร ไม่มีเจ้าหน้าที่ แบบนี้ไงล่ะมันถึงเหมาะกับการนำสินค้ามาพักไว้ และมันก็คือขุมทรัพย์ของผม เห็นไหม งานง่าย ๆ เงินง่าย ๆ ” พ่อนายบอกกับทั้งสองด้วยรอยยิ้มภูมิใจ สองหนุ่มฝืนยิ้มไปตามแผน แต่ดวงตานั้นวาวโรจน์ โดยเฉพาะภูตะวัน ภาพที่พ่อนายยิงนายชิตกับชบาราวกับผักปลาอย่างไร้ความรู้สึกสำนึกใด ๆ ภาพที่เปลวเทียนถูกทำร้ายทั้งใจและกายยังติดตาเขาอยู่ไม่หาย ตอนนี้มันยังพูดถึงความชั่วที่ตนเองก่อขึ้นอย่างภาคภูมิใจอีกด้วย
มันเลว เลวโดนสันดาน ชาติชั่ว !
