กว่าแอรอนจะยอมวางมือจากมัลลิกาก็เป็นเวลาพลบค่ำ พอทั้งสองออกจากห้องทำงานและโดยสารลิฟต์ลงมายังชั้นล่าง ก็เจอเข้ากับท่านประธานบริษัทและภรรยาพอดี ซึ่งมัลลิกาก็มีสภาพไม่ต่างจากลักษณ์ณาราสักเท่าไร ทั้งสองต่างใบหน้าเเดงแจ๋ ร่างกายดูอิดโรยจนสามีของทั้งคู่ต้องคอยโอบประคองเอาไว้ทุกย่างก้าว ส่วนสองสาวจำต้องก้มหน้าก้มตาเดินตามแรงรั้งของพ่อหนุ่มจอมตะกละ
“อ้าว…ไอ้ท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ แกยังไม่กลับบ้านอีกเหรอวะ” ทันทีที่พาภรรยามาหยุดลงตรงหน้าเพื่อนรักพ่อหนุ่มกะล่อนก็ไม่รอช้าที่จะถามไถ่แกมเหน็บแนมนิดๆ ตามประสาคนปากไว ขณะที่แขนแกร่งโอบร่างของเมียตัวน้อยไว้แนบข้างไม่ห่างกาย
“ฉันก็มัวแต่อ้อนเมียจนค่ำเหมือนแกนั่นแหละ” มาร์โบโลไม่มีทีท่าว่าจะเดือดดาลไปกับวาจากวนๆ เลยสักนิด ซ้ำยังแหงนหน้าระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความชอบใจ ส่วนคนที่โดนพาดพิงถึงทั้งสอง ต่างพากันหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายอย่างเหลือประมาณ
“แสนรู้จริง
