หลังจากนั้นเด็กน้อยก็เดินตามทางเท้าตามหลังผู้เป็นแม่ต้อยๆ ก่อนที่ทั้งสองจะมาหยุดรอเรียกรถแท็กซี่ห่างออกมาจากมอร์แกน เรสซิเดนท์ พอสมควร
“เฮ้อ…” เด็กชายแดนไทยนั่งลงบนขอบทางเท้า แล้วลงมือวาดรูปคฤหาสน์หลังใหญ่ลงบนพื้นซีเมนต์ที่เปรอะไปด้วยเศษธุลีดิน โดยมีคนสามคนยืนจับมือกันอยู่ด้านหน้า ซึ่งก็แทนตัวเขา ป๊ะป๋าและแม่ลิก้า ก่อนจะยกมือเท้าคางพร้อมทอดนัยน์ตาเศร้าหมองมองสิ่งที่ตัวเองวาด แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ส่วนมัลลิกาก็ได้แต่ยืนทอดอาลัยอยู่เงียบๆ ดวงตาเศร้าสร้อยมองฝ่าละอองหมอกในตอนเช้าออกไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย สายลมหนาวที่พัดหวีดหวิวมาต้องผิวกาย มันช่างทำให้เกิดความอ้างว้างและหดหู่ยิ่งนัก แต่นับว่ายังโชคดีที่วันนี้หิมะไม่ตก
ไม่นานก็มีรถแท็กซี่วิ่งผ่านมา มัลลิกาจึงให้ไปส่งที่สถานีรถไฟที่ใกล้ที่สุด เพื่อที่เธอจะไปขอพึ่งใบบุญของคุณครูมารีญาอีกครั้ง
หนึ่งเดือนแล้วที่มัลลิกากับลูกออกมาจา
