หลังจากกลับมาจากสะสางเรื่องวุ่นวายในเวลาพลบค่ำ แอรอนก็ถูกคุณย่าที่เคารพรักเรียกตัวให้ไปพบอย่างเร่งด่วน คนที่คิดจะก้าวขึ้นห้องนอน จึงเบนไปยังทางเชื่อมสู่คฤหาสน์มอร์แกน
“เป็นไงแอรอน ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม” ทันทีที่เจ้าของร่างซังกะตายเดินเข้ามาในห้องรับแขก คุณนายอลิเซียก็เอ่ยถามหลานชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยน้ำเสียงอาทร
“ก็ไม่เชิงหรอกครับคุณย่า เพราะยังไม่สามารถจับตัวการใหญ่ได้” แอรอนทรุดร่างอ่อนระโหยลงไปบนโซฟาหนานุ่ม แล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ พลางหลับตาลง
“งั้นก็คงถึงเวลาที่แกจะไปตามหาหัวใจตัวเองแล้วสินะ” เกริ่นออกมาเบาๆ ซึ่งคนฟังก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น
“คุณย่าพูดอะไรครับ ผมไม่เห็นเข้าใจ” เมื่อรออยู่ชั่วอึดใจอีกฝ่ายก็ยังไม่ขยายความให้กระจ่าง แอรอนจึงโพล่งออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว
“ก็ไปตามเมียแกกลับมายังไงล่ะพ่อตัวดี” ประมุขใหญ่ของตระกูลมอร์แกนบอกด้วยความหมั่นไส้ให้คนที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที
